‘Het abonneeaantal is precies 26,’ schrijft J. Bernlef op 17 november 1959 aan G. Brands. De twee waren samen met hun vriend K. Schippers een jaar daarvoor met het blad Barbarber begonnen, een tijdschrift dat humor en dada in de Nederlandse letteren bracht. De drie kenden elkaar van de middelbare school en schreven brieven toen ze na elkaar in militaire dienst moesten of in het buitenland woonden. Waar, wat en wie er ook in de weg stond, de nummers bleven verschijnen en trokken de aandach...

Ze overleefden alles. De crisisjaren, de oorlog waarin ze vochten, onderdoken. Ze groeiden op in het interbellum, maakten de Watersnoodramp mee, de opkomende welvaart, emancipatiegolven. Ze traden – vijfentachtig jaar geleden – het klooster in, of trouwden met de handschoen. Ze zijn baron, of droegen kleding van de armenzorg en werden uitgefloten. Ze zijn honderd, en ouder, en ze weten (bijna) alles nog: de nieuwe generatie eeuwelingen.

Steffie van den Oord vroeg vijftien honderdjarigen h...

Josephine Rombouts en haar man raken op een dood spoor als blijkt dat hun zoons niet goed gedijen in het Nederlandse onderwijssysteem. Daarom besluiten ze te reageren op een advertentie die een nieuw bestaan in een ecogemeenschap in Schotland belooft. Maar in de Schotse Hooglanden blijkt de realiteit rauwer dan de ecologische droom die hun was voorgespiegeld. Als Josephine hoort dat op een naburig landgoed, Cliffrock Castle, een huishoudster wordt gezocht, grijpt ze deze onwaarschijnlijke str...

Oude boeken helpen vaak de toekomst te lezen. Dat geldt zeker voor het legendarische Plan van de Arbeid, dat gepresenteerd werd in 1935. Het legde een achterhaald economisch systeem bloot dat hard aan vervanging toe was.

In onze eigen tijd knarst en kraakt dat economische systeem opnieuw – niet alleen waar het de verdeling van de welvaart betreft, maar bijvoorbeeld ook waar het om ons klimaat en het milieu gaat: het is de hoogste tijd voor een alternatief Plan van de Arbeid. Michiel Zonneve...

Waar ter wereld we ook geboren worden, onze jeugd volgt overal dezelfde sporen. Eerst de cocon van het ouderlijk huis, later trekken we erop uit. De wereld zien we langzaam uitdijen door ontmoetingen in de omgeving rondom ons, en in klaslokalen en bij verenigingen waar we onze talenten leren ontdekken. Dan komt onvermijdelijk het moment dat we het gezin verlaten. We gaan werken, op onszelf wonen – en leren de liefde kennen. We broeden op plannen om het bestaan naar onze eigen hand te zetten...

Strafpleiter Inez Weski, bekend van haar werk in grote en grensoverschrijdende strafzaken, beschrijft met scherpe pen én in geheel eigen, humoristische stijl haar trektochten door het woud van de hedendaagse strafprocedures, waar de nietsvermoedende passant in verdwijnt.

Serieus is zij in De jacht op het recht over de grote belangen die vaak op het spel staan, en de rol van de overheid, die soms meer als roofdier dan als beschermende hoeder optreedt. Bevlogen vertelt ze over de pracht van h...

Voordat ze boeken ging schrijven, werkte Annejet van der Zijl acht jaar lang als misdaadverslaggeefster. Geïnspireerd door Amerikaanse voorbeelden als Truman Capote en Dominick Dunne zocht ze naar de menselijke verhalen achter de kleine krantenberichten. Met hetzelfde invoelingsvermogen en literaire talent die haar latere werk kenmerken, reconstrueerde ze zowel verloren levens aan de zelfkant van de samenleving als de onvermoede gewelddadigheid van 'normale' burgers: een café-eigenaar die n...

Op haar achtentwintigste besloot sterrenchef en recherchepsycholoog Tamar Valkenier afstand te doen van al haar bezittingen en haar veilige leven. Ze koos voor het avontuur. Twee jaar lang fietste ze de wereld rond. Eerst in het 'veilige' Europa en daarna almaar verder. Ze reisde vier maanden door Mongolië met haar paard, kameel en hond en liep 600 kilometer door Jordanië.

Met Miriam Lancewood, bekend van Mijn leven in de wildernis, doorkruiste Tamar het hooggebergte van Nieuw-Zeeland, terw...

Wat moet er worden van het Vlaamse dorp als de bakker met pensioen is, het kerkplein een parkeerterrein is geworden en niemand nog weet waar de dichtstbijzijnde bankautomaat is? En waarom moeten we ons bezighouden met dorpen in een toekomst die volgens zoveel mensen toch vooral stedelijk zal zijn?

Met die vragen worstelde Jasper Van Loy, journalist en Kempenzoon. Zijn antwoord is even eigenzinnig als hoopvol: Onder de kerktoren, een pleidooi voor het moderne dorp. De deelwagen staat er...

Groots en meeslepend willen we leven, jaja, maar wie sorteert de sokken? Met An Olaerts is het altijd al wat geweest. Meer dan 20 jaar schrijfwerken en krantenstukjes hebben ervoor gezorgd dat ze niet meer welkom is in de centrale gevangenis van Leuven. Dirk Draulans hoeft ze allicht niet meer te bellen. En met Club Med mag ze ook niet meer op vakantie. Soms lacht An Olaerts simpelweg te hard met het menselijk bedrijf. Het is tragisch en hilarisch tegelijkertijd, zeker als je lak hebt aan de ...