Een schrijver die op zijn sterfbed voor het karretje wordt gespannen van journalisten en politici. Wetenschappers die een encyclopedie optuigen voor stemming makende ideeën. Literatoren die schitteren door afwezigheid in het enige debat dat de samenleving recent gespleten heeft. Zulke kwesties behandelt De ware marsrichting.In essays die zowel apart als in samenhang te lezen zijn, reconstrueert Marc Kregting waarover de Lage Landen zich tussen 2008 en 2016 druk hebben gemaakt. Hij onderzoekt...

Negentien leeservaringsteksten en een algemene beschouwing van poëzieliefhebber, leraar Engels, anglist, vakdidacticus, Rob de Melker (1930), bij André van der Veeke's dichtbundel Het Sacrament van de sneeuw uit 1992. Van kinds af aan speelt Rob de Melker piano en als jong kind maakt hij al kennis met de Nederlandse poëzie. Later komt daar de Engelstalige poëzie bij. Poëzie en muziek zullen zijn leven in belangrijke mate kleuren en bepalen. Van 1957 tot 1988 geeft hij les, en natuurlijk ...

Gekken en dwazen schrijven op ramen en glazen

'Geluk komt niet aanwaaien, talent moet je ontwikkelen, gekte komt ook niet uit het niets, bedacht ik.'

Zo begint Bert Bakker een bundel met stukken die losjes gegroepeerd zijn rond de thema's 'wonen en werken': wonen in Amsterdam, werken overal. HIj was voor de Haarlemmerbuurt betrokken bij nieuwbouw aan het IJ.

'Het was alsof er een gigantisch containervrachtschip werd binnengevaren, aanlegde en nooit meer de trossen loste.' Alle 'oudbouw' op het...

In 2022 is het honderd jaar geleden dat de Amerikaanse auteur Jack Kerouac werd geboren, de vader van de Beat Generation en schrijver van de bekendste Beat-roman, On the Road. Hoewel hij bij zijn dood, in 1969, enigszins in de vergetelheid was geraakt, staat zijn werk wereldwijd alweer jaren in de belangstelling. Tegenwoordig geldt Kerouac als een van de meest prominente Amerikaanse auteurs van de twintigste eeuw. Een aantal Nederlandse en Vlaamse critici en schrijvers was al vroeg overtuigd ...

1972: De grenzen aan de groei verschijnt. Zeker in Nederland slaat het eerste rapport van de Club van Rome in als een bom. Om de aarde leefbaar te houden moeten we de economische groei beheersen, verkondigen prominente politici.

1992: We zijn de grenzen al gepasseerd, concluderen de wetenschappers twintig jaar later. Toch heerst er wereldwijd optimisme: innovatie en marktwerking zullen onze milieuproblemen wel verhelpen.

2002: De twijfel slaat toe. Is het wel zo slecht gesteld met de planeet?...

Iedereen zit in therapie en wie nog niet in therapie zit zou daar heel snel verandering in moeten brengen. We spitten naar hartenlust in onze zielenroerselen onder professionele, en helaas soms ook minder professionele begeleiding.

Dat wroeten gebeurt achter gesloten deuren, terwijl er voor buitenstaanders zoveel valt te leren over de psychische perikelen van anderen. Bovendien leiden verhalen over therapie tot de meest ontnuchterende en verbluffende ontboezemingen.

Daarom vroegen we dertien ...

Voor de wereld is een doek gespannen: het doek van de overlevering, van de voorgefabriceerde waarheid. Niet alleen conformisten, ook rebellen laten zich door dat doek misleiden: ook zij gaan uit van de kennis die het hun verstrekt, het doek zelf blijft buiten schot.

Behalve in een specifieke kunstvorm: de roman. Sinds Cervantes zijn antiheld Don Quichot op pad stuurde en het doek scheurde door de wereld in haar prozaïsche naaktheid te laten zien, heeft de roman dat negatieve gebaar keer op k...

Een `ontmoeting van mijn overpeinzingen en mijn herinneringen; van mijn oude (existentiële en esthetische) thema s en mijn oude liefdes (Rabelais, Janácek, Fellini, Malaparte ) In die bescheiden termen omschrijft Milan Kundera zijn vierde verzameling essays, eenvoudigweg Een ontmoeting geheten.

Kon Kundera s vorige essay, Het doek, worden gelezen als zijn literaire testament, Een ontmoeting is de illustratie daarvan. Waar Het doek een visionaire situatieschets geeft, gaat Een ontmoeting ...

Deze tweetalige uitgave,‘Hm, hé, ha: Kunst en woorden’ bevat de prikkelende tekst die Julian Barnes uitsprak ter gelegenheid van de tweede Joost Zwagerman Lezing in november 2019 te Alkmaar.

We lijken niet in staat schilderijen te bekijken zonder erop los te leuteren. Waarom hebben we niet genoeg aan de schilderijen? En waarom verwachten we dat de kunstenaars zelf zo behulpzaam zijn hun eigen prestaties te verwoorden? Of dat critici dat voor hen doen? Woorden zijn niet altijd vrienden v...