Aan sommige verhalen kan je je opwarmen. Het verhaal van vzw Elmer is er zo een. Al meer dan 25 jaar realiseert Elmer sociale kinderopvang in Brussel. Vier locaties, een bonte mix van kinderen, medewerkers met wortels in dertig verschillende landen, de overtuiging dat diversiteit een rijkdom is: in de sector is Elmer een naam als een klok. Een kwarteeuw geleden was het idee van sociale kinderopvang nochtans niet evident. De schaarse middelen en plaatsen, zo klonk het toen overal, moeten er in...

Op het einde van een doodlopende straat in de Hasseltse Bonneuxwijk staat een caravan. Sinds de zomer van 2019 biedt vzw Homie hier dak- en thuisloze jongeren tussen de achttien en vijfentwintig jaar bed, bad, brood en begeleiding. Omdat de caravan al snel niet meer volstond, kwam daar een klein netwerk van gezinnen verspreid over Limburg bij. In nood en crisis zorgen ze voor korte opvang in hun eigen huis. Het eerste jaar wilde het Limburgs burgerinitiatief vier jongeren opvangen. Het werden...

De traditionele geschiedenis vertelt het verhaal van paleizen, de heersers die erin woonden en de veldslagen waarmee ze hun macht opbouwden. Deze Brusselse historie is anders. Zij vertrekt van de kasseien op de steenweg die ooit de slagader van Brussel was en zoomt in op wie daar door de eeuwen heen woonde: werkvolk, winkeliers, stamineebazen en ook geletterde mensen en vrouwen die niet op hun mond waren gevallen. Als kasseien konden spreken is een verhaal van onderuit over de Vlaamsesteenweg...

Patiënten tijdens een psychose opsluiten in een koude cel; kinderen met psychische problemen tijdens een opname hun knuffelbeer ontzeggen; mensen verplichten tot medicatiegebruik. Eind 2011 startte Evi Verbeke als psycholoog in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze had er mooie ontmoetingen maar de duistere kant van de kliniek beroerde haar: er heerste dwang. Waarom sluipt er geweld in de zorg? En hoe veranderen we dat?

Om de zoveel tijd laait de discussie over de wantoestanden in de psychiatrie ...

‘Marginale driehoek’, ‘wingewest voor extreemrechts’, ‘culturele pechstrook tegen de taalgrens’. Voor wie er niet woont, is het simpel om de Denderstreek te borstelen. Maar hoe zien de bewoners haar eigenlijk zelf? Auteur Dominique Willaert wandelde vier maanden rond in Ninove, Aalst, Denderleeuw, Zottegem, Herzele en andere Zuid-Oost-Vlaamse vlekken. Het leverde een parelsnoer van verhalen op. Over de teloorgang van de fabrieken, de afbraak van sociale huisvesting en de tijd dat ...

Als er een Oscar voor oudste debutant bestond, dan was Karel Anthierens (°1935) een sterke kandidaat. Kranten en weekbladen maakte hij nochtans bij de vleet. Eerst als kind aan de keukentafel – broer Johan zorgde voor de tekeningen – later als zwerfkei in de Vlaamse journalistiek. Gedane zaken gaat, hoe kan het anders, over de zeventien (!) kranten- en weekbladen waar hij journalist, redactiechef, hoofdredacteur of algemeen directeur was. Het is een parelsnoer van korte herinneringen waa...

Persona non grata vertelt het meeslepende verhaal van Frans Wuytack die in 1966 als jonge priester zijn intrek neemt in de krottenwijken van Venezuela. Daar breekt algauw een culturele en sociale volksrevolte uit. Frans, een stuwende kracht van het verzet, wordt door de autoriteiten uit het land gezet. Terug in België raakt hij in 1973 betrokken bij de havenstaking van Antwerpen en hij ontpopt er zich opnieuw tot een sleutelfiguur. Na een reeks processen en verbanning uit de Kerk trekt hij n...

‘Kan u zich dat nu inbeelden als vader?’ De vraag uit de mond van een Syrische man zegt het helemaal. Al drie jaar verblijft hij zonder zijn gezin in België en geen enkele taal kent de woorden die zijn radeloosheid zelfs maar benaderen. Sommige situaties zijn moeilijk voor te stellen als je er niet zelf in zit. Dit boek vertrekt vanuit de leefwereld van vluchtelingengezinnen en de sociaal werkers – beroepskrachten of vrijwilligers – die hen ondersteunen. Het schetst verhalen van oude...

“Het is bijna een flashback. Ik was als veertienjarige tegengehouden in de winkel. En nu overkwam dat ook mijn kind. Dat ook mijn kinderen zich extra moeten bewijzen en nog zoiets moeten meemaken vind ik onrechtvaardig. Het doet iets aan mijn geloof in de samenleving. Je krijgt het gevoel dat het niet meer goed komt.” Woorden van een Congolees-Belgische moeder. Ze is een van de tientallen ouders van kleur met wie psychologe Birsen Taspinar in gesprek ging. Taspinar begeleidt al jaren mens...