In Proefles neemt Joël Broekaert je mee in de wondere wereld van het proeven. Gewapend met pen en vork reist hij als culinair schrijver de wereld over, eet in afgelegen gebieden en in gerenommeerde restaurants. Maar zijn geheime ingrediënt om élke maaltijd lekkerder te maken, is voor iedereen binnen handbereik: aandacht. En wat kennis over wat smaak precies is en hoe het werkt – dat helpt ook. Broekaert vertelt over het verschil tussen proeven en smaak, over de werking van onze zintuigen...

In ‘Ze kwam uit Marioepol’ doet Natascha Wodin onderzoek naar het verleden van haar moeder. Toen Natascha tien jaar oud was, pleegde haar moeder zelfmoord. De vraag naar

haar moeders leven wordt een obsessie voor de dochter, die het pas op latere leeftijd, met behulp van internet, aandurft op zoek te gaan naar het verleden van haar moeder. Ze komt heel veel te weten, over het verleden in het Oekraïense Marioepol aan de Zwarte Zee, over voorouders en familieleden, over de ondergang van h...

De onrust in Oekraïne laat goed zien hoe Rusland de Tweede Wereldoorlog als propagandamiddel gebruikt. Voor Vladimir Poetin bestaat de `Kievse junta uit fascisten, neonazi s en antisemieten. Het verschaft hem het alibi voor de ondermijning van een vroegere vazalstaat, die zich probeert los te weken uit Ruslands invloedssfeer. In Oost-Europa wordt de crisis met angst om het hart gevolgd.

Het hele gebied worstelt met zijn bloedige geschiedenis. Laura Starink zag hoe in het Russische Kaliningr...

Over hoofdsteden waar bekende kunstenaars en schrijvers een veilig heenkomen zochten op de vlucht voor het nazisme is al heel veel geschreven: Parijs, New York, Moskou, Amsterdam. Veel minder bekend is dat ook Oostende daar even bij hoorde.Irmgard Keun, Egon Erwin Kisch, Joseph Roth, Stefan Zweig en andere grote Duitstalige schrijvers van het interbellum - de meesten van hen Joods - ontvluchtten het vaderland al ver voor de oorlog uitbrak. Hun wegen kruisten elkaar in Oostende. Hoe verging he...

In 2013 werd topadvocate Liesbeth Zegveld gebeld. Stel dat de Staat buitensporig geweld had gebruikt bij de beëindiging van de Molukse treinkaping in 1977, verzuimd had zijn eigen handelen te onderzoeken en bewust informatie had achtergehouden, zou zij die zaak dan voor de rechter willen brengen? Ze aarzelde niet, ondanks stevige weerstand vanuit Defensie en onbegrip van velen – ze had eerder oorlogsslachtoffers bijgestaan, en dit waren toch zeker daders? Want dat er in deze zaak onthutsen...