Wij spreken, omdat we mens zijn. Wij zijn wezens die onze gedachten in woorden en zinnen kunnen gieten. We spreken tegen

elkaar of tegen onszelf, soms honderduit, dan weer met weinig woorden, soms in vurige monologen, dan eens tegen de bomen

of onze planten. We spreken anderen toe, we bespreken, of spreken iemand aan. We spreken voor de vuist weg, op zalvende toon, onder vier ogen of over koetjes en kalfjes.

En dat doen wij hele dagen en nachten lang. Spreken spreekt voor zich. Of toch, daar ...