“Mama blijft met opengesperde ogen naar me kijken. Ik zie afkeer en angst in haar blik. Dan hoor ik het gesnik van mijn zusje. Ik kijk in de spiegel en zie iemand die ik niet ken. Mijn ogen zijn zo zwart als de nacht en mijn gezicht knalrood van inspanning. Ik lijk niet op een mens, maar meer op een monster. De haat staat in mijn ogen. Is dit wie ik ben geworden?”

Anika kreeg de diagnose borderline toen ze 18 jaar oud was en werd opgenomen in een kliniek. In Over the borderline beschrijft...

Carmen Sandbergen (20/11/2013 – 14/2/2024) leed aan de ernstige stofwisselingsziekte Zellweger. Ze was ZEVMB, Zeer Ernstig Verstandelijk en Meervoudig Beperkt: ze was blind, hoorde slecht, kon niet praten, lopen of kruipen en had het verstandelijke niveau van een baby van enkele maanden. Bovendien tastte de ziekte haar organen aan doordat ze zichzelf langzaam vergiftigde. Toen de diagnose gesteld werd, 7 weken na haar geboorte, was haar levensverwachting maximaal twee jaar. Later werd dat v...

De kleur van katoen is het levensverhaal van Nate Shaw, een zwarte pachtboer uit het Diepe Zuiden van de Verenigde Staten. Het werd in 1975 gepubliceerd en won meteen een prestigieuze National Book Award. Theodore Rosengarten had Nate Shaws verhalen opgetekend zoals hij ze hem hoorde vertellen: in de spreektaal van een ongeschoolde zwarte man. Het boek wist tienduizenden lezers te raken, en dat doet het nog steeds.

Al dateert De kleur van katoen van bijna een halve eeuw geleden, Shaws verhale...

‘We stopten op de hoek van een rij grote hokken. Ik moest drie keer kijken voor ik doorhad dat ook daar een hond zat. Een kleine hond in een enorm hok, helemaal alleen. Ik bukte me om hem beter te kunnen zien. Als een tornado rende hij naar me toe. Hij sprong tegen het gaas op en begon luidkeels te blaffen, harder en harder. Mijn gezicht kwam dicht bij zijn snuit, een lichtbruine snuit met donkere indringende ogen en een zwarte dropneus. Het leek alsof we elkaar herkenden. Dit was Maus. We s...

Prostaatkanker wordt nogal eens afgedaan als een vervelende oudemannenkwaal, nauwelijks een echte ziekte maar meer een ouderdomsverschijnsel bij mannen. Waarschijnlijk komt dit omdat de mannen bij wie de ziekte gediagnosticeerd wordt er wat besmuikt over doen. Daar praat je liever niet over. Toen de schrijver van dit boekje met de ziekte - die wel degelijk dodelijk kan zijn - werd geconfronteerd en er nogal openlijk over sprak in zijn relatiekring, bleek hem dat hij niet de enige was. Prostaa...

Tjitse Smeding vecht voor zijn loopbaan op de drafbaan en wint alles. Hij vecht voor zijn leven en overwint ook dan steeds weer. Een dramatisch ongeval tijdens een race maakt een einde aan zijn carrière. Als hij na jaren revalideren zijn comeback maakt, wordt er een terminale vorm van kanker geconstateerd. Bovendien is hij slachtoffer van een ernstig auto-ongeluk. Maar pas op het moment dat Tjitse eindelijk rust lijkt te vinden in zijn hectische bestaan, slaat het noodlot zijn laatste slag.

...

Onderweg naar Feyenoord, volksclub op Zuid - Adri Vermaat

Over de supporters door dik en dun. Over de identiteit van de meest markante club van Nederland.

En over alle dingen die voor de supporters van Feyenoord de club meer maken dan een gewone voetbalclub.

Op zondag vormden voetbal en de Kuip voor mannen uit de Rotterdamse volkswijk Hillesluis een welkom verzetje na een week van hard werken voor weinig loon. Vanuit de Donkerslootstraat, met zijn neus tegen het raam, zag de kleine Adri Verm...

Koen geeft een inkijkje in zijn bijzondere leven. Hij werkte als model in Milaan en was de huisvisagist van een aantal vermogende vrouwen. In Parijs woonde hij een aantal jaren in bij een rijke kunstenares. Hij appt met bekende voetballers die niet uit de kast durven komen. Hij zit op de bank bij Estelle Cruijff en heeft exclusieve feesten met de internationale jetset op Ibiza. Het is een verhaal vol champagne, kaviaar en drugs.

Maar onderhuids sluimert de vraag of zijn lifestyle van de afgel...

'Je zult een mooi leven hebben. Een ander leven dan dat van gewone kleine meisjes, maar een mooi. En het zal je nooit aan liefde ontbreken.' Dat belooft Anne-Dauphine Julliand plechtig als bij haar dochtertje Thaïs een ongeneeslijke genetische ziekte wordt vastgesteld. Thaïs is twee en heeft nog slechts enkele maanden te leven. Als je geen dagen kunt toevoegen aan het leven, kun je nog altijd leven toevoegen aan de dagen. Dat wordt het motto van Anne-Dauphine Julliand. Ze schrijft heel open...

Ik wist dat ik de ogen die mij aankeken, nooit meer van mijn netvlies af zou krijgen. Voor altijd was de stem in mijn geheugen gegrift. De dosis adrenaline die door mijn lijf joeg, maakte me misselijk. Maar de angst die ik voelde, maakte iets in me los. Ik zou niet machteloos wachten op wat er ging gebeuren. Ik ben geen prooi, ik ben hier te sterk voor. Jij hebt niet de macht over mij, die je denkt te hebben!

Wat zou jij doen als je leven van het één op het andere moment op zijn kop staat?...