Als landverhuizer heeft hij altijd heimwee gehad, terug naar Amerika. Ja, zijn Amerika, waar hij altijd met zijn gedachten en zijn hart was. Dat is altijd zo gebleven en hij is mentaal ook ik nooit helemaal terug gekeerd naar zijn geboorteland Nederland.

Deze ‘rollende kei’ heeft over de jaren heen een turbulent leven geleid. Altijd met een onbegrensde dosis doorzettingsvermogen, optimisme, zelfvertrouwen en passie. Maar het liep niet altijd gesmeerd, hij heeft grote dieptepunten gekend.

Een hobby van mij is genealogie. Daarbij kwam ik in het bezit van een dagboek van mijn Oma over de eerste periode van mijn Vaders als baby. Het is een triest relaas van een vrouw die in de steek wordt gelaten daar haar man en tobt met drie jonge kinderen die vaak en ernstig ziek zijn. Het huwelijk loopt uit op een scheiding en haar man vertrekt naar Duitsland.

Informatie uit betrouwbare bron:

'Veel Brabanders begonnen op of rond Dolle Dinsdag (5 September 1944)

met het bijhouden van een dagboek; in de verwachting

dat ze snel bevrijd zouden worden.' Het is dus niet toevallig

dat mijn vader toen ook begon te noteren!

Bijna tachtig jaar in een stoffige doos. Heftige belevenissen, genoteerd door mijn vader toen het gebeurde. Hier volgt een reactie die mij ontroerde: 'Wat heb je er een mooi verhaal van gemaakt, en wat geweldig dat je een monumentje maakt voor jouw/jullie vader en moeder.

De oorlog in Oekraïne heeft veel overeenkomsten met de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Het lijkt wel alsof de geschiedenis zich herhaalt en dat we weinig geleerd hebben van het verleden. Het afwachtend reageren op een dictator met een annexatiedrift herhaalt zich. Opnieuw zien we mensonterende taferelen waarbij miljoenen onschuldigen mensen moeten vluchten voor oorlogsgeweld en proberen uit de klauwen van ondemocratische leiders te blijven.

Deze familiegeschiedenis vertelt het verdrijvi...