In libben dat bloeide nei syn aard is in twillingboek oer it libben en wurk fan de bekende Fryske dichter en wittenskipsman Obe Postma (1868-1963). It earste diel, 'Al wat ik skriuw, dat is wier bard' is skreaun troch Tineke Steenmeijer-Wielenga en behannelet Postma syn libben, syn komôf en famylje. Brieven en argyfstikken binne hjir wichtige boarnen foar in protte nijsgjirrige feiten oer Postma en syn warberens op it gebiet fan poëzij en wittenskip.

It diel 'Fier haw ik myn dreamen weide ...

Note to you:

You are the author of your own life, so make sure you write a f*cking novel!

De term angstpsychose, door Wernicke in 1895 geïntroduceerd, wordt door oudere clinici incidenteel nog gebezigd, maar is voor het overige inmiddels uit het psychiatrische taalgebruik verdwenen. Omdat de relatie tussen angst en psychose vanuit antropologische optiek zo belangwekkend is en omdat de discussies over de angstpsychose in feite nog steeds actueel zijn staan we erbij stil.

Wernicke doelt op een vorm van psychotisch beleven waarbij het realiteitsverlies, de hallucinaties en de wanen ...

Het duurde bijna zestig jaar totdat er niemand minder dan Jan Brokken een betrouwbare biografie schreef van Mata Hari. De in 1917 na een geheim proces wegens spionageactiviteiten ter dood veroordeelde Mata Hari is nog altijd een van de grote legendes van vaderlands avonturisme. Ze groeide van eenvoudig Fries meisje uit tot een oosterse naaktdanseres en een van de meest fameuze sterren van de Parijse belle époque. Op grond van interviews, artikelen, archiefstukken en memoires van tijdgenoten ...

Martinus Thijs Hunnik strijdt 34 lange jaren voor eerherstel. Een strijd die eigenlijk al begon in zijn vroege jeugdjaren, wanneer hij op 15-jarige leeftijd al moet vechten voor zijn eigen levensonderhoud, door een geaardheid die in die tijd nog een absoluut taboe was. Doordat de realiteit als jonge prostitué voor hem niet te behappen is en hunkert naar geborgenheid en échte liefde, creëert Thijs zijn eigen fantasiewereld.

Na verloop van tijd gaan fantasie en werkelijkheid als een web doo...

Egodocumenten over families in de recente geschiedenis zijn talrijk sinds het succes van 'Het zwijgen van Maria Zachea', maar 'De tafel van 13' is wel heel bijzonder: hierin vertellen niet minder dan elf overgebleven gezinsleden ieder op eigen, kenmerkende wijze herinneringen aan hun jeugd. De verschillen zijn haast groter dan de overeenkomsten, en dat maakt het een boeiend scala aan herinneringen. Een groot, calvinistisch, Noord-Hollands plattelandsgezin dat van armoe in de jaren '50 – 'to...

In ‘Dromen van mijn vader’ vertelt Barack Obama helder, meeslepend en zonder vals sentiment hoe hij als zoon van een zwarte Afrikaanse vader en een witte Amerikaanse moeder probeert een betekenisvol Amerikaans leven te leiden. Hij is opgevoed door zijn moeder; zijn vader was de grote afwezige, een figuur in verhalen. Wanneer hij hoort dat zijn vader is omgekomen bij een verkeersongeluk, besluit Obama op zoek te gaan naar zijn wortels. Via Kansas en Hawaï reist hij uiteindelijk naar Kenia...

JEAN-PAUL SARTRE [1905-1980] geldt als een der grootste schrijvers van de 20ste eeuw en als de laatste maître à penser van onze tijd. In «De woorden», de befaamde autobiografie over zijn jeugdjaren, biedt hij een fascinerende blik op de wortels van zijn schrijverschap. Het is een wonderlijk, uniek en onbarmhartig eerlijk boek over het ontstaan van zijn levenslange liefdesrelatie met het geschreven woord.

Dit wereldwijd bejubelde hoogtepunt van Sartres oeuvre gaat over meer dan de rol van...

Het boek gaat over mijn leven, een leven die zeker niet normaal was.

Wat ik met mijn boek wil bereiken is om mensen te tonen hoe ik het heb ervaren.

Door dit boek te lezen krijg je een soort van kijkje in mijn brein.

Maar ook hoe mensen het anders kunnen doen dan wat ik heb gedaan.

Een kort maar voor mij zeer heftig verhaal met mijn leven.

Het verhaal van Maryam: niet alles is goed en niet alles is slecht: goede tijden en slechte tijden. Het is fijn dat ik een goede man heb, een kind. Minder goed vind ik dat ik mijn familie mis, mijn kwaliteiten niet kan gebruiken en ik het respect uit mijn thuisland mis. Ik ken de taal niet zo goed. Alleen in het Iraans kan ik mijn diepe gevoelens, mijn binnenkant, aan mijzelf vertellen. Ik heb vrienden, ik heb kennissen en ik heb fietsles gehad.

En toen is Marja in beeld gekomen: van fiets...