De dieren zijn er altijd voor elkaar, zeker als het eens niet meezit. Ze zorgen voor troost en gezelschap als iemand verdrietig of wanhopig is, niemand hoeft zich alleen te voelen. Ze helpen elkaar; zo stelt de olifant de sombere krekel vrolijk voor om samen in een boom te klimmen, en heeft de sprinkhaan in zijn winkel gelukkig nóg een dag voor de eendagsvlieg.Sommige dieren kunnen ook gewoon niet zonder elkaar, zoals de slak en de schildpad in hun eeuwige wedstrijd wie het langzaamst is, of...

De wereld van Wim Hofman is een wereld vol verwondering, speels bekeken en met humor beschreven. Niets ontsnapt aan zijn aandacht – of dat nu het kleinste diertje op het strand of de vogel hoog in de lucht betreft, het kind dat die vogel tekent of de mens die de vissen eet. Hij sleept ons mee in wetenswaardigheden, zoals het aantal vleugelslagen dat een vlieg per seconde maakt en de pissebed die het liefst een harig vloerkleed mijdt. Maar het gedrag van de mens slaat misschien wel alles, ge...

Alle vaders zien af, maar sommige net iets meer dan andere. Ze schieten tekort, missen hun kinderen of hinken hun eigen vaders achterna. In Vaders die rouwen krijgen de personages te maken met ziekte, stalking, foltering en klein, alledaags verdriet. Terwijl de vaders zich in bochten wringen, worden ze geobserveerd door hun dochters, partners, reisgezellen en honden. Bowie vraagt zich af waarom Hannibal steeds opnieuw in precaire situaties terechtkomt. Meneer Huh, een van de meest tragische f...

De egel, dat ben ik is een boek dat een wel heel bijzondere plaats inneemt in het oeuvre van Toon Tellegen. We lezen over de egel en al zijn wederwaardigheden, over zijn stekels (‘Waarom heb ik zoveel stekels? dacht de egel. Waarom niet één of twee? Ik heb toch ook maar één neus en twee oren?’), en over zijn verlangen naar eenzaamheid en rust. En tegelijk lezen we daarmee misschien de diepste wensen van de schrijver zelf. ‘Ik wou dat ik in mijn hoofd kon kijken, dacht hij op een kee...

Nadat hij in 1978 debuteerde met Een gondel in de Herengracht, bracht A.F.Th. van der Heijden lange tijd geen tweede verhalenbundel uit. Maar hij bleef wel verhalen schrijven, die bibliofiel of in tijdschriften werden gepubliceerd. Deze verhalen werden in 2008 gebundeld in Gentse lente. Ze zijn in omgekeerd chronologische volgorde afgedrukt, als betrof het een excursie terug in de tijd, tot voorbij het jaar van zijn debuut. Zo laat Van der Heijden zien dat hij ook op de korte baan een meester...