Sinds meer dan twaalf jaar schrijft Jean Pierre Rawie meer proza dan poëzie, in de vorm van een wekelijkse bijdrage aan het Dagblad van het Noorden. Beschreef hij daarin aanvankelijk zijn omgang met familieleden, trawanten en passanten, in de loop der jaren zijn deze schrifturen uitgegroeid tot een unieke autobiografie van een van de meestgelezen en meest beminde dichters van ons taalgebied. Hebben we hiervoor tachtig jaar gevochten is de even amusante als weemoedige weerslag van Rawies vert...

De Tweede Wereldoorlog – voor de een is het nog een herinnering, voor de ander is het een catastrofe uit een ver verleden. Maar iedereen kent wel de verhalen uit de oorlog, zoals bijvoorbeeld die van de zusjes Johanna en Mirjam Hoogstraal. We zien hen op de voorkant van de omslag, spelend in een bloemenveld. Met de gele ster op hun jurk staan ze symbool voor de zwartste bladzijdes uit de geschiedenis.

De oorlog markeert een tijd van chaos, van conflict, van strijd – en in die turbulentie...

De Flierefluiter,

Even verhoogt hij zijn tempo, maar herstelt zich snel. Het idee van slenteren is nu eenmaal dat je je traag voortbeweegt. Wanneer je er niet van genieten kan, moet je er maar onder lijden.

de bankroofster,

Becky rijdt door de berm, langs de auto en draait dan in één keer honderdtachtig graden om, door haar voorwiel stil te zetten op het asfalt en met haar achterwiel om de as van haar voorwiel te draaien. Ze staat nu met haar neus richting de politieauto, met de twee aan ...

Nadat de 36-jarige Ilse van Maarsen haar moeder en drie jaar oudere zus heeft verloren, krijgt ze steeds meer het verlangen terug te gaan naar het huis waarin ze is opgegroeid en waar de oorsprong ligt van zoveel van haar herinneringen.

Echter, nog meer dan het verlangen naar dat weerzien, is er die drang te weten te komen waar de onzichtbare medebewoner is gebleven, die destijds met hun drietjes samenwoonde. Ze vraagt zich steeds weer af of hij daar nog woont en of nieuwe bewoners hem net zo...

Niets is wat het lijkt in de verhalen van de jonge debuterende Mauk Westerman Holstijn. Juist waar alles gewoon schijnt is er iets merkwaardigs aan de hand. Met een onderhuidse spanning trekt hij ons in een wereld achter de bekende wereld, de keerzijde van onze realiteit. Iemand blijkt op een ochtend uit twee identieke personen te bestaan, een ander praat met iemand over zijn gevoeligheid voor geluid, een gesprek dat, zo blijkt later, in gebarentaal werd gevoerd, en wie is er eigenlijk aan he...

'De schreeuw' is het verhaal van een man die van jongs af met de vraag zit wat hij op deze wereld komt doen, en daar geen antwoord op kan vinden. Het resultaat hiervan is onrust. Zijn leven lang. Het uiteindelijk gevolg; zijn ondergang.

'In het verloren paradijs' lopen verhalen van drie mannen door elkaar.

Michel ondergaat het leven passief.

Paul en Pat willen zich waarmaken. De ene langs zakelijke weg, de ander langs een artistieke weg. Geen van beiden slaagt daarin. Waar de eerste tot wanh...

Hoe lang is een kort verhaal?

En wat gebeurt er als je ‘slechts’ 55 woorden tot je beschikking hebt?

In de Week van het Korte Verhaal 2022 gingen opnieuw honderden auteurs deze uitdaging aan. De jury, bestaande uit Elka Le Mair, Marian Bouwhuis en Wouter Grootenboer, selecteerde de 55 beste inzendingen voor deze zevende editie. Die zich overigens het beste laat (voor)lezen bij de bushalte, in de rij voor de kassa of tijdens een saaie vergadering.

Veel leesplezier!

De verhalenbundels De ruïne van een kathedraal (1996) en De taal van de aarde (1997) van Boeli van Leeuwen zijn niet meer in druk, en dat is jammer. Om die leemte deels te vullen en om het feit te vieren dat de auteur honderd jaar geleden, op 10 oktober 1922, werd geboren is Wie denk je dat ik ben? samengesteld. De ondertitel ‘Een biografische bloemlezing’ laat zien dat het om een keuze uit zijn korte werk gaat waarin de auteur geregeld zichzelf naar voren laat komen. Opgenomen zijn verh...

Dit is een verhalenbundel zonder weerga. Naïef, incorrect, ontroerend, hilarisch, schrijnend, onbehouwen, meestal grof, maar bovenal: authentiek en pretentieloos. Dit is werkmanspoëzie, die nu eens slaat en bijt en dan weer zacht is als een moedershand.

In een taal die heel dicht aanleunt bij het dialect neemt de schrijver je mee in het leven van een jongetje dat opgroeit in de speeltuin van de jaren zestig en zeventig. God en Deurwaarder (ja, met hoofdletter) zijn nooit ver weg. Op het pla...