Het was najaar. Onder aan het veld bij ons in de gewanden waren ze aardappelen aan het rooien. Ik ging kijken. Ik moet een jaar of zeven acht zijn geweest. De aardappeloogstmachine spoot stofwolken löss de lucht in en kwam steeds dichterbij. Ik kon de löss ruiken. De siltige ziltige lucht van zeer fijne bodemdeeltjes. Uiteindelijk kwam ik ook in zo’n stofwolk terecht. Ik kon geen hand voor ogen zien. Ik beademde de löss. Ik ademde de löss. Dit was het Limburgse land en ik was een Limbur...

Spaubeek gaat mee in de vaart der volkeren. Het wordt bijna een agglomeratie van Geleen. Niet alleen via de bebouwing maar ook de mensen uit Geleen die zich veelal doen vestigen. De Oud-Spaubekenaren verdwijnen langzaam uit het tijdsbeeld. De ziel is uit het dorp verdwenen. Het cultuurlandschap is bedorven door de Herinrichting Centraal plateau. Vele landschapselementen zijn verdwenen of staan onder druk. Er zijn louter nog grote kavels die door een sporadische boer worden onderhouden of bewe...

Reinoud en Elianne leerden elkaar kennen op een symposium in het academiegebouw van de Universiteit Utrecht. Dit Academiegebouw (Domplein 29) was een geschenk van burgers, stad en provincie bij het 250-jarig bestaan van de Universiteit in 1886. Het is opgetrokken in de zogenaamde neorenaissancestijl. In de reliëfs vindt men het embleem van de universiteit met de tekst ‘Sol iustitae illustra nos’ (Zon der Gerechtigheid verlicht ons).

Beiden hadden een verhaal te vertellen. Ze besloten tot...

De voettocht naar Avalon is vooral een voettocht naar vroeger. Een voettocht naar de kindertijd toen de grens tussen deze en gene zijde nog vaag en ongedefinieerd was. Zoiets als met Samhain. Men kon toen makkelijk oversteken naar de andere kant, daar verblijven, en weer terugkeren. Het is en blijft een zoeken naar wat verloren is gegaan in deze moderne maatschappij. Die hectisch en vol van stress is. Een verhaal van het Avondland, van Avalon. Waar alles nog goed was en je in kon wegvluchten....

Telkenmale staken ze de pas Wolfhaag-Gemmenich over: De Pas van Wolfhaag, ook Schutteberg genoemd, begint bij het kasteel Vaalsbroek. De weg begint met een stevig klimmetje, gaat dan zogenaamd vals plat naar beneden tot aan het gevaarlijke kruispunt om dan weer omhoog, langs de Gemmenicherweg, te gaan naar de grenspost uit het verleden. Hier zat op 275 m. NAP de hoogst geplaatste ambtenaar van Nederland. De weg is ca. 1400 meter lang en met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Het hoogte...

Ik ging naar het ziekenhuis. Langs het beeld ‘Moeder en Kind’ van Louis Reijen. Wat meteen opviel waren de grote grijze betonnen platen van het hoofdgebouw en de roestbruine bakstenen van de aanbouw. Een gebouw opgetrokken uit glas, marmer, beton, staal en baksteen.

Ze kwamen bij de volgende groen zuil die identiek was aan de eerste en vervolgden hun weg naar de laatste zuil opgetrokken uit donkerbruine staalplaten. Met daarachter het stiltecentrum, met blank gelakte beukenhouten banken, ...

Eeuwenlang was het Limburgs oppermachtig in het Land van Overmaas. Een bezoek aan Limbourg leert dat de resten van het Oerlimburgs schaars zijn binnen de vestingmuren. Een stokoude toren heet nog ‘Leeuwencuyl’. Hertog Hendrik liet op die plek in de twaalfde eeuw een leeuw opsluiten. Het dier had hij als souvenir meegenomen van een kruistocht.

Zoals we reeds zagen wordt deze Maria Magdalena beschreven als een ‘priesteres van een vrouwelijke cultus’, een traditie van godinnenverering. Als Maria Magdalena echt een heidense priesteres was, zou dit verklaren waarom de mannelijke discipelen haar zagen als een vrouw van twijfelachtig allooi en karakter.

De vrouw die als voorbeeld in aanmerking komt is Maria de Jodin, ook wel Miriam de Zieneres of de Profetes. Zij stond bekend als wetenschapper die verschillende natuurkundige uitvindi...

‘Een perroen (Frans: perron) is een hardstenen zuil met daarop een bol in de vorm van een pijnappel en een kruis. Het Waalse woord perron is een vergrotingsvorm van pierre (steen), een grote steen dus.

Perroens zijn te vinden in plaatsen die behoorden tot het vroegere Prinsbisdom Luik, met name in de zogenaamde Goede Steden (of Bonnes Villes). Het is een symbool van vrijheid en autonomie. In veel steden markeerde de perroen de plaats waar recht werd gesproken. De oorsprong van het symbool i...

De schrijver Ruud Offermans (Spaubeek, 1966-*) schreef ‘De taalgrens voorbij’ als opvolger van het boek ‘Verdriet van Limburg’. Hij noemt Limburg een taallandschap bestaande uit een uitgestrekt tapijt in variërende kleuren, waarbij Aubel wordt beschouwd als melting pot. Aan het begin van de 20e eeuw preekte de deken van Aubel in het Nederlands, in westelijk gelegen Saint-Jean-Sart (Sint-Jansrade) in het Frans en in het oostelijk gelegen La Clouse (de Kluis) Duits. Deze tijd is echter...