Het ontroerende verhaal van een vrouw die haar man verliest aan Alzheimer.

"Ik wilde het verhaal over onze liefde schrijven. Het werd ook een verhaal over verdriet, verlies en rouw. In mijn afscheidswoorden aan Harry zei ik: Samen hebben we hem (Alzheimer) een poepie laten ruiken. Dat zou ik nu niet meer zeggen. Want het was natuurlijk andersom. Door het op te schrijven kwam het venijn van Alzheimer pas echt aan het licht.

Ook kon ik daardoor niet langer ontkomen aan de verwarring die de keuz...