Omdat ik van mening ben dat oorlog van alle tijden is, maar er nooit zou mogen zijn wil ik een klein steentje bijdragen. Mijn vader schreef in 1944 zijn ervaringen op in een schriftje. Vandaar de titel OORLOGSDAGBOEK.

Als na twee jaar depressie de oorlogsherinneringen tevoorschijn komen is dat een klein wonder. Gelukkig blijven de stemmen van toen nog spreken middels geschriften. Illegaal gemaakte filmpjes en oorspronkelijke herinneringen. Het oorlogsdagboekje van mijn vader uit 1944 maakte iets in mij los.

ik denk aan het leven

ik zit hier

ik zie mezelf

in mijn herinnering

ik zit hier

een mieters gevoel

in mijn herinnering

gevolgd door een gevoel van dankbaarheid

een mieters gevoel

het maakt me weemoedig

gevolgd door een gevoel van dankbaarheid

alsof de zee begint te vlammen

het maakt me weemoedig

via de zee kom ik weer dichter bij mezelf

alsof de zee begint te vlammen

fijn dat golven blijven komen

via de zee kom ik weer dichter bij mezelf

ik zie mezelf

fijn dat golven blijven komen

ik ...

Mijn naam is: Pieternel Antonia Eugénie Louisa Gerarda Werners. In het dagelijkse leven Elle. Geboren te 's-Hertogenbosch op 14 april 1943.

Onze wereld is niet altijd een fijne plek. Je hart openen voor een engel op je schouder. Dat kan immers ook in het hart van de stad, middenin de drukte van je leven. Maar wat als je engel een duivel blijkt te zijn? Neem je dan het heft in eigen handen?

Ruimte scheppen om te herinneren en te gedenken. Dat geldt voor ziekte, dood en andere gruwelijkheden. Zou dat de functie zijn van hang naar poëzie?