Je wordt zelf niet wit door anderen zwart te maken

Een zwart-activistische elite verlangt een slavernijmuseum, bewustwordingscampagnes voor blanke Nederlanders over hun verwerpelijke rol in het slavernijverleden én een fonds van honderden miljoenen euro’s. Zo zou eindelijk een begin gemaakt worden met het herstel van de duistere nawerking van dat verleden. De heilsprofeten van deze eisen, hun slippendragers en wapenbodes bikkelen de geschiedenis af tot nog slechts de gefolterde zwarte slaaf resteert. Dit is een beschamende ontkenning van wat er door zwarte én witte mensen in eeuwen werd gepresteerd om de nazaten van slaven te emanciperen. De verleiding is gebleven om zich de verzorging van het moederland te wensen zoals de slaven aanspraak op de zorg van hun eigenaren maakten. De zwarte emancipatie is echter gediend bij een krachtdadiger handelen. Met die last van het verleden is wel degelijk te breken.

Aart G. Broek onttrok zich aan zijn witte onschuld en privileges, omgordde zich met deugdelijk onderzoek en argumenten, port ermee in zwarte huichelarij, onwetendheid en emancipatie. Dit levert beschouwingen op die de titel rechtvaardigen: Je wordt zelf niet wit door anderen zwart te maken. Kortom, dit zijn essays om je – ongeacht de huidkleur – te bevrijden uit zwart-activistische ketenen.

Aart G. Broek, (historisch) socioloog en letterkundige; was langdurig werkzaam op Curaçao; hij promoveerde aan de Vrije Universiteit, Amsterdam, op Papiamentstalige propaganda van de rooms-katholieke missie op de Nederlands-Caribische eilanden, hij is de auteur van onder meer Het zilt van de passaten; Caribische literatuur in de twintigste eeuw (2000), De kleur van mijn eiland; Ideologie en schrijven in het Papiaments sinds 1863 (2006), Geboeid door macht en onmacht; Geschiedenis van de politie op de Nederlands-Caribische eilanden (2011), De terreur van schaamte; Brandstof voor agressie (2015) en Medardo de Marchena; Staatsgevaarlijk in koloniaal Curaçao (2021).