Wit verdriet, zwart verdriet

Natuurlijk is er van alles te zeggen over de executie van Leo Vindevogel (1888-1945), oorlogsburgemeester

van de Oost-Vlaamse gemeente Ronse van 1941 tot 1944. Het leed dat hem en zijn nabestaanden is aangedaan valt

niet goed te praten. Maar moeten we de man daarom als een halve heilige verheerlijken? En willen we echt dat ‘zijn

ideaal’ blijft voortbestaan?

Bijna tachtig jaar na de capitulatie van nazi-Duitsland lijkt het soms alsof de oude demonen opnieuw de kop opsteken.

Goddank hoeft mijn tante Marie dit niet meer mee te maken. Zij woonde tijdens de Tweede Wereldoorlog in dezelfde

Vlaamse Ardennen als Vindevogel. De volle draagwijdte van haar noodlot wordt mij duidelijk op het moment dat

ik een afschrift van een brief van de oorlogsburgemeester van Oudenaarde over haar verdwenen broer Robert in

handen krijg. Ik probeer te begrijpen hoe het kan dat een burgemeester zijn eigen mensen, zijn eigen inwoners, zo kan haten en zo slaafs de bezetter ter wille kan zijn.

Voor mijn tante was het duidelijk: mensen als Vindevogel hebben met hun ‘ideaal’ het leven van haar broer in de

kiem gesmoord. Nu mijn tante er niet meer is, besluit ik haar geschiedenis te reconstrueren en de leemtes te vullen.

‘Wit verdriet, zwart verdriet’ vertelt het verhaal van de kleine oorlog van mijn tante Marie. Met lessen die we niet

mogen vergeten.