Het recht op ambtelijk vakmanschap

Rijksambtenaren in beleid, uitvoering en toezicht zijn de afgelopen

decennia steeds meer ondergeschikt geraakt aan de Haagse politieke wil.

Ministers en staatssecretarissen zijn echter niet de enigen die het recht

op ambtelijk vakmanschap kunnen opeisen. Een van de lessen van de

Toeslagenaffaire is dat ambtenaren een zelfstandige rol in het rechtsstatelijk

bestel dienen te vervullen. Ze moeten daarom het recht op ambtelijk

vakmanschap van burgers, volksvertegenwoordigers en de eigen professionele

beroepsgroep net zo serieus meewegen als dat van bestuurders.

Deze viervoudige aanspraak op ambtelijk vakmanschap stelt hoge eisen

aan de normatieve identiteit van de ambtenaar. Daarom moet de Rijksoverheid

als essentiële maatschappelijke institutie beschikken over een

stabiel, herkenbaar waardenpatroon dat die identiteit van de ambtenaar

structureert, stimuleert en ondersteunt. Het recht op ambtelijk vakmanschap

analyseert de huidige stand van zaken en geeft antwoord op de vraag

welke voorzieningen nodig zijn voor de institutionalisering van de normatieve

identiteit van de rijksambtenaar.