“ALS?” Ja. “En…? Wat is dat?” Het is eind december 2004 als wij deze diagnose te horen krijgen. De poten werden onder onze stoelen weggeslagen. Mijn man, die 60 tot 70 uur werken op onze boerderij niet schuwde, werd onderuit gehaald door ALS? On-voor-stel-baar. Het begon met het niet open kunnen krijgen van een zakmes. Gedurende de drie jaar die volgden, nam ALS steeds meer de regie over hém en over ons. Onze liefde en kracht groeide. Hierdoor hebben wij hem de hoogst mogelijke kwaliteit van leven kunnen geven. Soms zei ik verbitterd: “Onze beloning? Zijn overlijden.” Maar zo was het niet. In die periode hebben wij ook hele intens mooie en onuitwisbare momenten meegemaakt.