Staat van vertrouwen

De meeste mensen deugen, maar de spelregels niet, vindt Kristof Calvo. Onze democratie staat onder druk. De overheid en politiek hebben geen vertrouwen in de burger, de burger wantrouwt de politiek. En toch: de grote vraagstukken van deze tijd smeken om meer samenwerking. We moeten wel op elkaar vertrouwen. Er zit iets goed in elke mens, maar het is de politiek die bepaalt of dat goede kan zegevieren.De coronacrisis stelde het gebrek aan vertrouwen scherp. Plots herinnerden we ons dat er zoiets bestaat als ‘essentiële werkers’. Maar was de crisis wel de grote gelijkmaker? De kloof tussen (super)rijken en de rest van de wereld nam enkel maar toe. Ook de particratie, die burgers het gevoel geeft dat hun stem er niet toe doet, is niet verdwenen. Complottheoriën bloeien welig, het protest tegen een repressieve overheid groeit.Calvo droomt van een basisinkomen, natuur voor iedereen, het einde van de files en vrije volksvertegenwoordigers. Maar dat is alleen mogelijk als we afscheid nemen van de traditionele partijpolitiek. Calvo, kind van paars-groen, pleit vurig voor progressieve samenwerking, wars van structuren die niet langer fit for purpose zijn. Politiek was Calvo’s eerste lief, vandaag heeft hij er een haat-liefdeverhouding mee.Pendelend tussen Mechelen en Den Haag laat de dertiger zich inspireren door generatiegenoten als Rutger Bregman en Alicja Gescinska, maar evengoed door Hans van Mierlo en Rocco Granata. Hun verhalen smelten in dit boek samen met Calvo’s persoonlijke zoektocht tot nieuwe vergezichten voor een andere politiek. Want een politicus moet steeds één oog op de lange termijn houden. Calvo denkt na, twijfelt, zoekt de ideologie op, maar blijft – ondanks zijn boosheid en bezorgdheid – een possibilist: een politicus die met kleine stappen grote dromen wil waarmaken.