Als littekens konden praten…

Dit is een verhaal over de zoektocht naar erkenning en acceptatie. Over het durven kijken naar trauma’s, verdriet en angsten en het omarmen daarvan. Een verhaal over gehoord willen worden in plaats van veroordeeld vanwege het uiten van boosheid, wanhoop en passiviteit.

Ik ben jaren weggelopen voor de ellende die me van binnen bijna gek maakte. Ik werkte me kapot en sportte zoveel ik kon. Aan de buitenkant lachte ik, maar van binnen draaide ik door. Toen ik thuis kwam te zitten door een ernstige sportblessure en daardoor mijn escapes niet meer had, barstte de bom. Wat volgde was een ongelofelijke reis door de psychiatrie die ik nooit had willen missen, want wat heb ik veel geleerd en wat heeft het me een mooi en sterk persoon gemaakt. Maar wat was het toch anders geweest, als ze meteen naar me hadden geluisterd.