De mening van... een uitkeringstrekker

DE MENING van… een uitkeringstrekker. Vele keren per week doet hij een rondje met zijn hondje. Wie is die man? Een zestigplusser met grijs haar. Niks bijzonders. Een gepensioneerde? Een vader? Een opa? Een echtgenoot? Gewoon een man. Als deze man mee zou doen met het programma Wie-van-de-Drie, dan zou de volgende vraag worden gesteld: “Wie is de échte uitkeringsgerechtigde?” Niemand van het panel haalt hem eruit. Aan de ruim 400.000 bijstandsgerechtigden kan je niet zien wie dat zijn. Het overgrote deel valt niet op, niemand herkent een uitkeringstrekker. Het beeld is weg. Maar de vooroordelen bestaan nog steeds. Wat is uw mening over mensen in de bijstand? In de bijstand terechtkomen kan bijna iedereen overkomen: door werkloosheid, 60+, faillissement, ziekte, scheiding of ‘gewoon’ pech. Je kan het niet meer zien, de bijstandsgerechtigde zwijgt uit schaamte en angst. Hebben zij misschien ook een mening over maatschappelijke problemen, hebben zij een visie, hebben zij ideeën? Wat is het verschil in denken tussen de leefwereld en de systeemwereld? Voor 70% van de maatschappij is het de-ver-van-mijn-bed-show. De onderkant van de maatschappelijke ladder. Dit wil je misschien niet weten? Toch zult u, de lezer, versteld staan van deze verhalen. Het is niet alleen leven in schaamte en angst. Het is vaak ook armoede, het moeten voldoen aan de onzinnige regelgeving van de Participatiewet, de macht van de ambtenaar, de onmacht van de uitkeringsgerechtigde, het gevangen zitten in het systeem, geen toekomstperspectief meer zien. IN DE BIJSTAND IS EEN ONBEKENDE, ONWERKELIJKE WERELD.DE OPLOSSING? Het AFSCHAFFEN van de Participatiewet en Toeslagenwet. Het invoeren van een vorm van het basisinkomen. Wanneer 70% van de maatschappij zegt: “dit is te gek voor woorden.” Dan zal de politiek tóch aan het werk moeten. Gerard Sangers