De Gouden Peelhelm

Op 17 juni 1910 deden een aantal veenarbeiders bij het graven van

turf een opzienbarende vondst. Ze vonden goed behouden geconserveerde

voorwerpen van een Romeinse officier in vol ornaat met

restanten van zijn gezadeld paard en op ongeveer vijftienmeter afstand

voorwerpen van een tweede slachtoffer.

Naast de alom bekende Gouden Peelhelm werden in en om de Peel veel

meer zaken gevonden uit de Romeinse tijd. Hoe moest deze vondst geduid

worden? Er was natuurlijk onkunde van de vinders en de toenmalige

archeologen namen niet eens de moeite om te komen kijken. Hierdoor

konden andere vondsten niet gered worden. Belangrijke archeologische

kennis ging verloren. 50 jaar later, toen de vader van de auteur in 1960 een

smeekbede aan de toenmalige archeologen richtte om het vondstterrein

voor de aanstormende ontginningsmachines te onderzoeken en in kaart te

brengen, werd niet gereageerd.

In de jaren rond 2000 werd door enkele archeologen eenzijdig en ongefundeerd

beweerd dat de Gouden Peelhelm (met toebehoren) een depositie

zou zijn. Hadden ze zich in het archief van het RMO verdiept in de uitgebreide

schriftelijke correspondentie hadden ze begrepen dat depositie

een onmogelijke optie zou zijn. De foute depositietheorie werd binnen archeologische

kringen algemeen aangenomen en erkend en nestelde zich in

allerlei ‘wetenschappelijke’ publicaties en museumverhalen.

Dit boek toont aan dat de depositietheorie een uit de

lucht gegrepen interpretatie is. Daarnaast komt de auteur

met een bijzondere interpretatie van de tekens

op de Peelhelm: het blijkt een unieke vondst op wereldniveau.