De Weimar Rembrandt

De lotgevallen van de Rembrandt met de rode baret zijn bijna te

bizar om waar te zijn. Het portret werd in 1823 aangekocht door de

Prins van Oranje, de latere koning Willem II, voor zijn kunstcollectie,

die de beste Nederlandse privéverzameling ooit was.

Geteisterd door oorlogsgeweld want door Willem achtergelaten in

Brussel tijdens de Belgische Opstand van 1830, in 1918 kwijtgespeeld

als erfstuk van zijn nazaten na de Eerste Wereldoorlog,

na de Tweede Wereldoorlog in beslag genomen in Dayton, Ohio

door de Amerikaanse overheid als verondersteld vijandelijk bezit,

en jarenlang een lastige diplomatieke speelbal tussen Washington

en Bonn in de Duits-Amerikaanse betrekkingen tijdens de Koude

Oorlog. Daarvoor was het in 1921 ook nog eens gestolen uit het

Weimar Museum, en in 1935 door Duitse matrozen in New York

geheeld. Sinds Weimar was het slechts tien dagen in 1947 te zien

geweest in Dayton, en tien weken in 1967 in Washington. Met dit

boek doet het opnieuw zijn intrede in de Rembrandtwereld.

De toeschrijving aan Rembrandt is sinds 1969 omstreden. Gary

Schwartz draagt argumenten aan om het te accepteren voor wat het

eeuwenlang was en nog altijd lijkt te zijn, een zelfportret van de

meester. Bijgevoegd zijn de resultaten van een recent technologisch

onderzoek.