De schilders van de Biesbosch

‘In ’t algemeen slechts kan men weten, dat kunst de allerindividueelste

expressie van de allerindividueelste emotie moet

zijn’. Deze uitspraak van Willem Kloos is zonder meer van toepassing

op de schilders van de Biesbosch. Immers, in tegenstelling

tot de schilderkolonies die in de tweede helft van de 19e eeuw in

Nederland ontstonden, is de Biesbosch een plek waar de kunstenaar

op zichzelf was aangewezen. Er is nooit een kunstenaarskolonie

ontstaan.

De werken in dit boek overziend, is vast te stellen dat iedere

kunstenaar op zijn eigen manier de schoonheid van de wildernis

heeft proberen vast te leggen. In de 17e en 18e eeuw lijkt het

onderwerp merkwaardigerwijs toerisme te zijn, als je de schaatsenrijders

bij Huis te Merwede ziet die Jan van Goyen (1596-1656)

schilderde.

In de 19e en 20e eeuw werden de kunstenaars meer aangetrokken

door de natuur. Daarvan getuigen werken van Marinus Reus (1865-

1938), Elias Boonen (1860-1931), Bernard Koldeweij (1859-1898),

Cor Noltee (1903-1967), Thomas van Heck (1910-2006) en Steef

Wijnhoven (1898-1969). Ook hedendaagse kunstenaars laten zich

inspireren door de Biesbosch: Henk van Dalen, Sjane de Haan en

Rutger van Bruggen bijvoorbeeld.