Het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger

Rond de eeuwwisseling vond een grote omslag plaats in de uniformering van buitenlandse koloniale legers. Men stapte af van uniformen in opvallende kleuren en ging over op kaki of dril.

Het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL), verruilde in 1911 het oude vertrouwde blauwe velduniform voor het grijsgroen en werd hiermee koploper in Zuidoost-Azië. De buitenlandse koloniale legers gingen circa dertig jaar later over op groene uniformen.

Naast de uniformen werd ook de bijbehorende uitrusting van het KNIL grotendeels aangepast, die tevens praktischer werd.

De stoffen voor de grijsgroene uniformen werden aanvankelijk vervaardigd in Nederland en vanaf 1920 ook deels bij de strafgevangenis te Cheribon op Java en waren van hoge kwaliteit. Als gevolg van de Eerste Wereldoorlog was men echter genoodzaakt stoffen van slechte kwaliteit uit Japan te importeren. Aan het einde van de oorlog komt de productie van uniformstoffen weer normaal op gang. Na 1935 mogen uniformstoffen alleen nog maar in Nederlands-Indië worden vervaardigd. Zodoende wilde de Nederlandse regering de nationale industrie in de kolonie bevorderen. Daarnaast zou de bevoorrading van het KNIL dan niet teveel afhankelijk worden van het moederland. Vanaf 1936 liet het Indische leger de uniformstoffen daarom hoofdzakelijk vervaardigen bij de Preanger Bontweverij in Garoet en bij de strafgevangenis te Cheribon.

Dit boek gaat over de transformatie van de uniformering van het KNIL in de jaren 1911-1942 in navolging van de grote omslag van de uniformering van de buitenlandse koloniale legers rond de eeuwwisseling. Hierin worden alle verschillende grijsgroene uniformen, hoofddeksels en uitrustingsstukken van het KNIL en de uniformering van de militaire luchtvaart beschreven. Daarnaast worden de over- en onderkleding, lederen uitrusting en schoenen van het KNIL behandeld. De uitgave is rijk geïllustreerd met meer dan 1000 afbeeldingen in kleur en zwartwit.