Carissimo figlio

Carissimo figlio

Het oorlogsverhaal van een Haagse Italiaan

Dit is het waargebeurde verhaal van mijn vader Enrico. Hij is in 1921 in Teglio Veneto (Italië) geboren en komt in 1929 met zijn moeder, zuster en twee broers naar Den Haag. Vader Luigi heeft daar

als terrazziere vast werk en voor zijn gezin woonruimte gevonden in de Transvaalwijk.

Enrico kan goed leren. Wanneer hij in de zesde klas zit, zegt de bovenmeester tegen zijn ouders: "Enrico kan zo goed leren, hij moet doorleren". Dat wordt de mulo.

In 1939 krijgt hij een ambtelijke aanstelling als schrijver bij de Postcheque en Girodienst, waar hij snel carrière maakt maar zich erg verveelt. Vanwege de afwisseling van die dagelijkse sleur is hij is dan ook blij wanneer hij in 1942 opgeroepen wordt voor de Italiaanse militaire dienst. Samen met

enkele Haagse Italiaanse vrienden vertrekt hij daarvoor naar Italië. Twee van hen zullen nooit meer terugkeren. Meerdere malen ontsnapt hij aan arrestatie en de dood. Maar ook heeft hij, mede door zijn mulo-kennis van het Duits, als tolk anderen kunnen helpen.

Het zijn niet zozeer de gebeurtenissen die dit verhaal zo aansprekend maken, maar veel meer de gevoelens van Enrico aan het oostfront en die van zijn familie aan het thuisfront. Gevoelens die in de brieven naar elkaar worden geuit. Dat is opmerkelijk want het tonen van emoties is in de familie niet gebruikelijk, zeker niet schriftelijk.

Alle brieven van Vader Luigi aan Enrico beginnen steevast met 'Carissimo figlio'.

Paolo Giuseppin