We gingen toch huppelen?

Op de vraag waarom hij niet de politiek in wil, antwoordt Frans Kellendonk dat hij zich bij geen enkele partij thuis voelt. Politici zien mensen vooral als consumenten, en daar wil hij niks mee te maken hebben. Het is 1983 als hij dit zegt, de muur is nog niet gevallen, er is nog maar één McDonalds op Nederlands grondgebied en de winkels zijn nog wel eens dicht. Tweeënveertig jaar later zijn we door consumptiemogelijkheden omsingeld en lijkt een wereld buiten dat aanbod heel ver weg. In deze Frans Kellendonklezing reflecteert Rebekka de Wit op de vraag wat al dat oneindige aanbod met ons doet. (Of het bijvoorbeeld ons vermogen tot een potje huppelen niet ernstig aantast).

Rebekka de wit (1985) is schrijver en theatermaker. Ze is columnist en essayist voor De Standaard en De Groene Amsterdammer. Ze schreef de roman We komen nog één wonder tekort en de essaybundel Afhankelijkheidsverklaring.

Samen met Freek Vielen en Suzanne Grotenhuis leidde ze vanaf 2016 het Vlaamse theaterhuis de Nwe Tijd. Vanaf 2024 vormt ze samen met Anoek Nuyens en Erik Whien Bureau Vergezicht. Bij Bureau Vergezicht maakt ze haar eerste stand-up show: Een stukje naar de mensen toe, die in oktober 2025 in première zal gaan.

Met Anoek Nuyens werkt ze op dit moment aan een dramaserie voor de npo over Tata Steel.