Monografie van Spaubeek

Spaubeek gaat mee in de vaart der volkeren. Het wordt bijna een agglomeratie van Geleen. Niet alleen via de bebouwing maar ook de mensen uit Geleen die zich veelal doen vestigen. De Oud-Spaubekenaren verdwijnen langzaam uit het tijdsbeeld. De ziel is uit het dorp verdwenen. Het cultuurlandschap is bedorven door de Herinrichting Centraal plateau. Vele landschapselementen zijn verdwenen of staan onder druk. Er zijn louter nog grote kavels die door een sporadische boer worden onderhouden of bewerkt. Door Spaubeek heen loop thans de ‘snelweg’ Schimmert-Geleen. Ook mogen we het eerste stoplicht van Spaubeek aantekenen. Voor mezelf geldt dat het mijn dorp niet meer is. De herinneringen zijn ver en aan het vervagen. Het openluchttheater zal wel worden gerenoveerd. Verder zijn er in de loop der tijd onherstelbare verminkingen ontstaan in de vorm van zilverzandgroeves. Spaubeek is niet meer of minder dan een slaapdorp geworden. Toch zal deze monografie blijven inspireren voor toekomstige generaties om onderzoek te doen naar het Spaubeek van het verleden. Hoe het is, hoe het was.