Het wankele Kaartenhuis

In een maatschappij, waarin ik me meer en meer een vreemde voel en regelmatig de indruk heb er geen deel meer van uit te (willen) maken, start ik medio 2021 met het schrijven van mijn autobiografie. Hoe kan het dan ook anders dan dat mijn verhaal, naast een beschrijving van mijn leven vanaf de geboorte tot nu, ook een kritisch relaas oplevert van de gebeurtenissen in de afgelopen twee jaar.

In dit boek schrijf ik openhartig over zowel mijn vreugdevolle momenten in het leven als de momenten van verdriet en diepe wanhoop. Dat deed ik overigens ook al in mijn eerdere boeken, alleen lukt het me deze keer niet meer om te vluchten in fictieve personages. Wat het schrijven van dit verhaal op zich voor mij dan ook heel bijzonder maakt. Het zal de lezer gauw duidelijk worden dat ik van mening ben dat alle menselijke emoties het verdienen om te worden geleefd en dat de kwalificatie positief of negatief voor mij afhankelijk is van de situatie waarin het plaatsvindt en niet van de soort van emotie. Waarbij mijn behoefte op dit moment nog steeds uitgaat naar gevoelens van oprechte wederzijdse belangstelling, zorgzaamheid en liefde. Emoties die voor mij aan de basis staan van het leven.