Wat is er in ons gejaagde leven fijner dan even op de rem te staan
en te luisteren naar de rustgevende branding van de oceaan?
Welke lessen kunnen we trekken uit het eeuwige komen en gaan
van de getijden, de kleur van de zee en de grens van land en
water?
Meer dan ooit hebben we de behoefte om terug te vallen op de
kern van ons bestaan: de lucht waarvan we leven, de bomen die
ons beschermen, de enorme zee die ons aanzet tot bescheidenheid
en bezinning. Maar we beseffen nog te weinig hoezeer we
hem nodig hebben, die onmetelijke, alomtegenwoordige blauwe
plas met zijn eb en vloed.
In Een korte filosofie van de zee legt Laurence Devillairs verbanden
tussen de kracht van het water en ons leven als mens. In 25
korte en toegankelijke hoofdstukken laat ze zien hoe de zee ons
leert om beter naar ons innerlijke ritme te luisteren en vaker te
kiezen voor diepgang in plaats van oppervlakkigheid.