Als liefde het enige medicijn is

Stel je eens voor dat in maart 2016 een hele goede vriend van jou overlijdt: je ex-man met wie je twee kinderen hebt van 17 en 18 jaar. Omdat jullie dochter minderjarig is, mag jij de erfenis samen met jullie zoon behartigen en dat is niet makkelijk, maar je doet je uiterste best.

Terwijl jij op en neer rijdt om de erfenis van je overleden vriend af te handelen, breng je je huidige man naar het ziekenhuis en belandt vervolgens in een horrorverhaal. In de maanden die volgen wordt hij ook nog eens zwaar depressief. Ondertussen zie je dat je jongste kind van vijf en een half jaar wat trekjes krijgt: hij loopt wat moeilijk, is dwars en trekt af en toe met zijn nek. Nou was hij al bij de kinderarts begin juni, toen zijn papa net in het ziekenhuis lag. Er waren geen gekke dingen aan de hand en hij werd doorverwezen naar een orthopeed om te zien of er mechanisch iets mis was. Na een heupfoto werd hij 'in orde' bevonden en terug naar de kinderarts verwezen.

Zelf dacht ik nog dat het allemaal door de stress kwam, want zijn papa was echt heel ziek.

We belandden in een wereld waarvan artsen zeggen dat sommige ziekten niet zouden mogen bestaan….