De Kleine Mata Hari

In het autobiografische verhaal van 'De Kleine Mata Hari' voert de schrijfster ons mee naar

Antwerpen, begin jaren tachtig. Door het sleutelgat van de deur in de woonkamer ziet de lezer Inez

- een meisje van negen- weggedoken in een boek, ontwaart hij een wapperende stofvod in een door

javel aangevreten hand van haar moeder en vangt hij een glimp op van een vreemde lach die om

haar vaders lippen speelt. Het is vooral die sardonische lach die de lezer doet huiveren en hem

dwingt zijn oor tegen de zware eikenhouten deur aan te leggen. Aanvankelijk lichtelijk verontrust

door de lelijke dingen die hij de vader tegen zijn dochtertje hoort zeggen focust hij op het meisje.

Wanneer zijn ogen de intrieste grote zwarte ogen van het meisje ontmoeten kan hij niets anders

dan zich laten meeslepen door haar. Zijn onrust groeit naarmate het meisje hem getuige maakt van

gebeurtenissen die elke verbeelding tarten en neemt angstwekkende proporties aan wanneer hij

machteloos toekijkt hoe het kleine meisje dat nooit bij haar naam wordt genoemd enkel haar

boeken heeft om uit de afschuwelijke realiteit van haar jeugd te ontsnappen.