Dat durf ik zeggen

Opa is in de tachtig jaar oud. Opa is een man die moet kunnen vertellen. Sommige verhalen hebben we al meermaals gehoord. Opa is een fiere man, trots op de dingen die hij gedaan heeft. Maar hij heeft ook een klein hart, een hart dat het steeds moeilijker krijgt. Wellicht doet dit hem beseffen dat hij aan zijn laatste hoofdstuk bezig is. Toen opa op een gegeven moment liet vallen dat hij iemand nodig had om al zijn verhalen op te schrijven, stemde ik toe. Daar heb ik geen spijt van. Ik heb de gekende verhalen nu écht gehoord, door aan tafel te zitten en te luisteren. Ik raakte er doordrongen van en stelde vast dat zijn leven niet alleen voor ons als familie belangrijk is maar ook voor anderen. Het geeft immers een uniek beeld van een generatie die opgroeide tijdens en na De Tweede Wereldoorlog, een generatie die in snel tempo de welvaart en evolutie van de twintigste eeuw meemaakte. Deze generatie heeft als het ware transities doorgemaakt die een spiegel kunnen vormen voor mensen die nog een leven voor zich hebben.

Voor sommigen misschien niet de meest bescheiden vorm, maar wanneer je tussen de lijnen leest, zal je ontdekken wat voor iemand Gaston Thyssen is.

Kleinkind, Tom