Tot waar de beide zeeën samenkomen

Meer dan ooit is er nood aan interculturele dialoog. Kinderen kunnen best van jongs af in die dialoog opgevoed worden. Het onderwijs zou de grote voortrekker moeten zijn. Maar waar halen leerkrachten hiervoor de inspiratie? Marc Colpaert zet hen op weg. Vertrekkend vanuit zijn persoonlijk verhaal en rijke levenservaring betrekt hij de lezer op zijn zoektocht naar de plaats en de betekenis van de ander. De queeste voert ons weg uit de filosofische en psychologische dwalingen van de 20ste eeuw. Martin Buber, Emmanuel Levinas en Ivan Boszormenyi-Nagy worden op een ongebruikelijke manier voorgesteld en getoetst op hun betekenis voor de interculturele dialoog. Zij zijn een opstap naar nieuwe manieren van werkelijkheidsbeleving, die beeldrijk verwoord worden door schrijvers en kunstenaars als Edwin Jacobs, Karen Armstrong, Raimon Panikkar, Durre Ahmad, Kader Abdolah, Chokri ben Chikha en vele anderen. De conclusie is dat je de werkelijkheid niet alleen kunt vatten met de taal van de rede, met de logos. Elke cultuur geeft aan dat zingeving gerealiseerd wordt vanuit een ander taalgebruik, vanuit de taal van de mythos. Maar als we de eigen verbeelding niet meer voeden en koesteren, zullenwe nooit in dialoog kunnen treden met de betekenis en het verhaal van de andere. Ontmoeten is niet van de orde van het 'gelijk hebben'. De auteur Marc Colpaert geeft - met de steun en adviezen van leraren - aanzetten om die taal opnieuw teontdekken. Dit originele en vernieuwende boek maakt duidelijk dat er binnen alle lagen van het onderwijs meer aandacht zou moeten gaan naar de ontwikkeling van de verbeelding van de leerlingen. Want een interculturele opvoeding - met name met het oog op de islam - heeft geen kans van slagen als de verbeelding in dat proces wordt uitgesloten.

Het boek richt zich tot alle leraren en zet hen aan om het mythische en muzische aspect in de vorming niet uit het oog te verliezen. De snel veranderende samenleving heeft er alle baat bij om in de dialoog tussen de bevolkingsgroepen meer ruimte te laten aan intuïtie en vindingrijkheid.