AGNES

Mijn moeder zat in judozithouding, vajrasana, op een geruit dekentje met veel koningsblauw. Waarschijnlijk had ze zitten lezen voor ze de koffie uit de Volkswagen had gehaald die ze nu in drie bekers schonk, de zwarte met de gele bloemen die je een tijdlang bij Ovomaltine kreeg. Ik stelde met plezier vast dat ze ook een cake mee had gebracht, die met in het midden een laagje kokos. Ik had toen altijd honger. Op de helft van haar boek zat een rietblad als bladwijzer.

Ze las twee soorten boeken: liefdesromans en boeken van of over joden die de kampen hadden overleefd. Mijn vader moest die voor haar meebrengen. Hij hield de gemeentelijke bibliotheek open. Als mijn moeder die boeken zelf had moeten halen, had ze niet gelezen. Ze was altijd thuis bij haar bloemen en kruiden als ze niet ergens heen werd gebracht. Haar wereld was klein en ze had geen behoefte aan een grotere.

‘Hoe heet je moeder?’

‘Mijn moeder heet Agnes.’

‘Echt?’

‘Zo bijzonder is dat toch niet?’

‘Ik had een vriendin die Agnes heette.’

‘Maar nu niet meer?’

‘Ze is dood. Agnes is dood. Agnes betekent zuiver, onschuldig, heilig. Daar beriep ze zich altijd op. Als ze weer iets uitgespookt had, zei mijn vriendin: mijn naam is Agnes, ik ben zuiver, onschuldig en heilig.’

‘Heilig is mijn moeder niet.’

‘Hoe heeft ze haar haar?’

‘Hoe heeft mijn moeder haar haar? Kort.’

‘Kort, oké, maar hoe?’

‘Als een jongenskopje, zoiets.’

‘Verft ze het?’

‘Nee, ze heeft nu wit haar en ze vindt het goed zoals het is.’