De Ahnacrist/De Anachrist

Het was nog geen echte herfst, maar het voelde zo. Hij

liep gebogen, langzaam, over de kleine paden door de

verwilderde tuin, over de bladeren die er al lagen,

tussen de vlierbessenstruiken, de hazelaars, tussen de

esdoorns met hun helikoptertjes, de Spaanse aken met

hun prachtige nu al goudgele kleuren, langs de

zomereik en langs de knotwilgen in het open grasveld die vrijwel al

195

hun spits toelopende smalle lancetvormige bladeren hadden verloren

in een hete en droge zomer. en dan weer stond hij stil bij de

beukenhagen waar het licht van de vroeg ondergaande zon zachtjes

doorheen speelde, prachtige schaduwen leggend op de droge

nauwelijks begroeide bodem tussen de bomen. hier en daar zaten

nog scheuren in de grond, door de droge en extreem hete

zomerdagen was de klei gekrompen, en nog steeds niet hersteld. Die

scheuren konden tot een meter diep doorlopen. Hij liep langs de

appelboom, de kersen- en de perenboom, de bramen, de rode bessen

en kruisbessenstruiken en de opgeschoten vlierbessen. Niemand wist

dat hij soms hier was, soms maar een paar dagen, soms weken

achtereen. Niemand behalve wat buren in dit afgelegen dorpje. Die

hem met rust lieten en toch scherp opletten als hij weg was en die

zijn onderkomen bewaakten... Verdedigden haast... En hem zelf als

hij hier was. Of er geen onheil neerdaalde over een oudere man die

nooit een oude man zou worden.