Brieven aan 't Hooge Nest

Het kwaad kwam niet van buiten, maar uit onszelf. Om het moerasland heen blijven fietsen en alleen op het prille bloemenveld wijzen, is lui en gevaarlijk. Alles wat toen gebeurd is, kan per definitie nogmaals gebeuren en die kans wordt alleen maar groter als er geen streven is het gebeurde tenminste te onderzoeken.

Sinds de verschijning van 't Hooge Nest in november 2018 hebben talloze lezers brieven aan Roxane van Iperen geschreven; ontroerende brieven met ontboezemingen over de oorlog, over onbesproken leed, over opgroeien in een door trauma's getekend gezin. Maar ook kwam er nieuwe informatie over personen uit 't Hooge Nest aan het licht die door deze publicatie wordt ontsloten.

Een simpel streven zoveel mogelijk stemmen aan het woord te laten. Geen historici, onderzoekers of oorlogskenners, hoewel die niet zijn uitgesloten, maar willekeurige lezers die zich geroepen voelden hun persoonlijke ervaringen op te schrijven over gebeurtenissen nu of uit die tijd, rechtstreeks of afgeleid.

Samen met de 4-meilezing Stemmen uit het diepe die ze in 2021 uitsprak, de Cleveringalezing en het aangrijpende relaas over de ontruiming van de psychiatrische instelling Het Apeldoornsche Bosch in 1943, vormen deze brieven een reflectie op de realiteit van onderdrukking, wegkijken, moed en medemenselijkheid.

Het zwijgen hielp niet. In hoeverre de brieven iets van het zwijgen opheffen is niet te zeggen - zij die in het zwijgen volharden schrijven niet.