Volgend jaar in Teheran

Al jaren reist Marja Vuijsje naar Iran en bezoekt er vrienden. In Volgend jaar in Teheran verweeft ze reisverslag, geschiedschrijving en persoonlijke bespiegeling. Vuijsje raakt gefascineerd door de dertiende-eeuwse Perzische dichter Saadi. Haar Iraanse intimi citeren graag zijn beroemde gedicht ‘Bani adam’, dat ons wijst op de eenheid van alle mensen. Hun kinderen halen soms cynisch de schouders op bij het gemoraliseer van de oude dichter. Reizend door het mooie en complexe land is het bewogen verleden van Vuijsjes eigen familie nooit ver weg. Wanneer ze met een vriendin jeugdfoto’s bekijkt, hangt er een geur van schaamte in de lucht die doet denken aan de keren dat in Vuijsjes ouderlijk huis vooroorlogse foto’s op tafel kwamen. En als ze na een bezoek aan de tombe van Saadi thee zit te drinken, ‘komt haar vader weer eens opzetten.’ Vuijsje ziet hem loeren naar het veel te grote stuk chocoladetaart op haar bord. ‘Chocoladetaart kon hij in onwaarschijnlijke hoeveelheden verorberen. Volgens hem was dat compensatie voor een armoedige jeugd in een van de sloppen van de oude Amsterdamse Jodenhoek, en de ontberingen van de kampen.’ Invoelend, met milde zelfspot en precisie verweeft Vuijsje in Volgend jaar in Teheran grote en kleine levenslijnen die in botsing komen, langs elkaar heen scheren of elkaar raken: de jongere en oudere generaties, Iran en Israël, de islam en het jodendom, identiteitsmythen, en de geschiedenis, die altijd aanwezig is in het heden.