Er moest nog een belangrijk verhaal
verteld worden: het hartverscheurende
verhaal van Gemmetje Victoria. Yvonne
Keuls leerde Gemmetje kennen in het
opvanghuis waar ze vrijwilligerswerk
verrichtte en Gemmetje schreeuwend
binnenkwam. ‘Vergezeld door een stapel
rapporten die haar leven met een paar
woorden afdeden. Zo krijg je ook een
kind. Vaak ook schreeuwend, zonder
rapporten erbij, zonder commentaar,
maar met hoop op een toekomst.’
Yvonne Keuls ontfermde zich over haar,
zorgde voor haar, was er voor Gemmetje
tot aan haar dood toe. Met veel humor
beschrijft Keuls hoe Gemmetje werd
omringd door mensen die haar liefhadden
om wie ze was en om wie ze
had kunnen worden.
‘Ik heb altijd geweten dat ik het verhaal
van Gemmetje in een boek zou vastleggen.
Dat ben ik