De wijsheid van een tandeloze glimlach

Dit is een vrolijk boek over ouder worden door de schrijver van

Steeds als ik de zin van het leven te pakken heb, komen ze met iets

nieuws.

Daniel Klein, filosoof en zeventigplusser, gaat naar de tandarts.

Daar hoort hij dat zijn tanden moeten worden getrokken

en vervangen door implantaten. Die neptanden zullen hem

veroordelen tot een dieet, vele bezoekjes aan de tandarts en

flinke pijn. Dat Kleins leeftijdgenoten er alles aan doen om

jong te blijven (skydiving, Franse les, nepborsten) lijkt ineens

een rare manier om je laatste jaren door te brengen. Wat is

eigenlijk verkieslijker, het najagen van de eeuwige jeugd, of

een echte oude dag beleven, met de tandeloze glimlach die

daarbij hoort?

Klein zoekt het antwoord in Griekenland, waar de mensen lijken

te weten hoe je een lang en gelukkig leven leidt. Hij praat er

met andere zeventig- en tachtigjarigen, denkt na over zijn eigen

leven en leest Epicurus.

Het levert een eerlijke beschouwing op over ouder worden,

waarbij een Epicurische manier van leven wordt gepropageerd:

je wordt gelukkiger als je met je vrienden een bord zelf geteelde

linzen eet dan wanneer je zwelgt in valse jeugd, luxe en rijkdom.