Dansen op het dodenkoord

Na de Tweede Wereldoorlog wist niemand wat de psychische nasleep van een leven als verzetsstrijder zou zijn. Henk Das ondervond dat aan den lijve. Als een van de weinige leiders van de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers had hij steeds op miraculeuze wijze weten te ontsnappen aan de Duitse bezetter, terwijl veel van zijn mede-verzetsstrijders waren gearresteerd en terechtgesteld.

De oorlog hield nooit op voor Henk Das. Na de bevrijding motiveerde het verdriet om het verlies van zijn makkers hem ertoe om de weduwen en wezen van deze verzetslieden te gaan helpen via de Stichting 1940-1945. Dat kostte hem wel zijn mentale en fysieke gezondheid. Hij werd op 53-jarige leeftijd arbeidsongeschikt verklaard.

Pas jaren later zou de posttraumatische-stressstoornis (PTSS) worden erkend als een aandoening van een mens die heeft geleden onder hevige spanningen. Door het verhaal van Henk Das kunnen we dat beter begrijpen. Een oorlog kent geen helden, alleen slachtoffers die dansen op het dodenkoord.