De schaduw van de zwarte hond

Wij zijn flexmensen geworden, mogelijkheidsworstelaars. We leiden dubbellevens, online en offline. Het gezicht dat op Facebook verschijnt moet stralen, want iedereen kijkt mee. De toekomst zit zo vol dat hij leeg wordt. Het is te veel, er kan te veel, er moet te veel, en dat moet je ook allemaal willen.

Bestaat depressie eigenlijk wel, of is het een duw richting verplicht optimisme? Misschien bestempelen wij bepaalde gevoelens of stemmingen als een ziekte, en verplichten we onszelf positief te denken.

Van den Bergh beargumenteert dat de manier waarop wij depressie definiëren ons alleen maar verder van adequate behandeling of preventie wegleidt. Hij maakt inzichtelijk hoe 'melancholie' - in voorbije eeuwen evenzeer deugd als zwakte - is verdrongen door 'depressie', opgevat als louter stoornis. Hij toont hoe de psychologie van het geheel, lichaam en geest, is verengd tot het brein. De kern van depressie is een allesoverheersend gevoel van isolement. Depressie is geen stemmingsstoornis, het is een afstemmingsstoornis. Het is het gevolg van een te grote kloof tussen hoe wij werkelijk zijn en hoe we ons (moeten) manifesteren en laten zien. Het is het gevolg van de duivelse mix van overruime keuzevrijheid, persoonlijke verantwoordelijkheid, groeiende onzekerheid, intense competitiviteit en onontkoombare zichtbaarheid.

Is het dan een kwestie van 'If you can't take the heat, get out of the kitchen', zoals sommigen zeggen? Nee, zo hopeloos is het niet. Er zijn genoeg voorbeelden waaruit blijkt dat het mogelijk is de maatschappij en de hulpverlening beter af te stemmen op de mens. Dit boek is een must-read voor iedereen met burn-out, depressie of de quarterlifecrisis.