In Égalité et justice onderzoekt Tijn Kortmann aan de hand van de begrippen égalité en justice hoe voorkomen kan worden dat het vereenvoudigen van schadebegroting tot individueel onrecht (injustice) en relationeel onrecht (inégalité) leidt. Wie schade lijdt als gevolg van onrechtmatig overheidsoptreden kan naar de rechter als het niet lukt om de zaak in der minne te regelen. De rechter stelt dan op basis van alle informatie die partijen aanleveren de schadevergoeding tot op de cent nauwkeurig vast. Keerzijde van deze nauwkeurigheid is dat de procedure bij de rechter vaak lang duurt, kostbaar is en een zware bewijslast bij de gedupeerde legt. Als er sprake is van een grote groep gedupeerden, massaschade, kan het traject bij de rechter zelfs helemaal vastlopen. Daarom maakt de overheid voor massaschades nogal eens aparte compensatieregelingen, zoals voor de aardbevingsschades in Groningen, de slachtoffers van de Toeslagenaffaire en de crèches die na het ongeval in Oss hun Stints niet meer konden gebruiken. De kunst is om zo’n compensatieregeling zo in te richten dat deze tot een efficiënte afwikkeling van schade leidt zonder dat de uitkomsten ervan als onrechtvaardig worden ervaren.