Herinneringen van een angstige tiener

‘Het is maandagochtend, ik ben net wakker. Sinds een maand zit ik in het eerste jaar van de bovenbouw op de middelbare school. Vandaag is een dag als alle andere, en toch is er iets veranderd, in mij. Iets wat ik gisteren niet had, alsof er een last op me is gelegd. Een brok heeft zich geïnstalleerd ter hoogte van mijn maag en geeft me het gevoel dat ik moet overgeven. Het lukt me niet om iets door mijn keel te krijgen. Het is niet dat ik me lichamelijk zwak voel, maar iets in me ontneemt me mijn kracht. Ik kijk als een berg tegen vandaag op, zonder te weten waarom. Deze ochtend heb ik niet de kracht om net als iedere leerling gewoon naar school te gaan en ik kan niet doen alsof. Mijn moeder verzekert me dat het vanzelf overgaat, maar ik zou graag willen dat dat ‘vanzelf’ sneller gebeurt, veel sneller.’

Maëva kreeg een schoolfobie op het moment dat ze naar de bovenbouw van de middelbare school ging, ze was toen 15 jaar. Haar angstaanvallen zorgden ervoor dat ze meer en meer in een negatieve spiraal terechtkwam: schoolverzuim, een mislukte poging om afstandsonderwijs te volgen, een sociale fobie en een schoolfobie, waardoor ze uiteindelijk voor 2 jaar wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek. Het oordeel van het medische team is duidelijk: de voorgestelde zorg en behandelingen kunnen niet bijdragen aan een totale genezing, je moet leren om ‘ermee te leven’, om beter de controle te krijgen over je angsten… Maar in deze wanhopige situatie verandert alles door haar ontmoeting met God. Vandaag de dag is ze compleet genezen, daarom heeft ze een boek geschreven wat ze toendertijd zelf graag had willen lezen.