De verloskundige tuurt naar het scherm en beweegt de transducer over mijn buik. “Ik kan het hartje niet vinden. Ik ga de gynaecoloog halen.” De arts heeft weinig tijd nodig om te bevestigen wat we eigenlijk al weten, maar nog niet kunnen geloven: “Het spijt me heel erg, maar jullie kindje is gestorven.”

In Onverwacht beschrijft Sanne van der Hout hoe zij en haar partner na een verontrustende prenatale screeningsuitslag terechtkwamen in een medisch traject dat uiteindelijk resulteerde ...

Els Holthuizen-De Bok heeft uitgezaaide ongeneeslijke alvleesklierkanker. Ze krijgt er een zware hersenbloeding bij. Iedereen weet al jaren dat ze euthanasie wil als haar leven uitzichtloos en ondraaglijk is. Maar, op het moment suprême kan ze dat niet meer uitspreken. Haar kinderen kunnen dat wel. Zij willen dat de laatste wens van hun moeder wordt ingewilligd. Huisarts Paul Giesen voert de euthanasie uit.

Een aantal weken later oordeelt de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie dat de eu...

Met Iedere hond kan speuren is er eindelijk een Nederlandstalige handleiding voor praktijkspeuren. En dat was nodig, want steeds meer honden en hondeneigenaren ontdekken hoe leuk deze manier van speuren is.

Jij en je hond leren met Iedere hond kan speuren zo snel mogelijk een 'vermist persoon' op te sporen. In acht stappen wordt in heldere taal uitgelegd hoe jullie praktijkspeuren onder de knie krijgen. Het draait om nauw samenwerken met je hond en zo een perfecte een- heid vormen. En dat op...

April 2017: De Zandvoortse Courant vraagt schrijver/dichter Marco Termes als wekelijks columnist. Dat heeft de bevolking van de kustplaats geweten. Kleingeestigheid, mode en de waan van de dag, stuntelende politici, arrogante leeghoofdige ex-profvoetballers, luchtfietsende budgetverkwistende managers, schuldafschuivende ambtenaren, onbereikbare medewerkers van nutteloze nutsbedrijven, prutsers bij banken en woningbouwverenigingen, blaaskaken, blatende kroegfilosofen en verkopers van gebakken ...

Een leuke man heeft ze, twee schatten van kinderen en ook nog eens een prima baan. Nee, met het leven van Patricia Idsinga is weinig mis. Tot ze last krijgt van een raar hoofd: “Geen sombere buien, nee, het echte werk met dood willen en zo.”

Ze gaat ermee naar de dokter en krijgt de diagnose manisch-depressief. “Nou daar knapte ik pas echt van op. Het leven had al geen zin en nou had ik ook nog een diagnose.”

In haar columns beschrijft Idsinga genadeloos openhartig en tegelijkertijd v...