Photography from an Arcadian universe on the other side of reality, inhabited by Sapphic guitar goddesses, dressed in denim, lace and leather, otherwordly breadstick fairies and erotically indefinable witches.

Morgen komt de President; dit betekent het einde van de eeuwigheid. Het grauw roert zich moordend en brullend in de straten. Van rijkswege is men verplicht een feestneus te dragen; wie in gebreke blijft wordt voorgeleid aan de feestcommissie en moet een kunstje doen. In zijn hoedanigheid van feestcommissaris wreekt Jansen zich op het lot door te klappen voor geen enkel kunstje en daarmee de kandidaten stuk voor stuk tot de zeis te veroordelen. Dan verschijnt Cecilia, zijn doodgewaande geliefde.

In een stad waar nooit iets gebeurt verschijnen op zekere dag de Baarlijke Blauwbalbokken. De inburgering van de nieuwe stadgenoten verloopt niet zonder slag of stoot, maar mede dankzij de belangeloze ijver van de vrouwen van de stad, is de integratie tenslotte toch een feit.

De thematiek van de verhalen in 'Broodjes, koffie en sherry' wordt voor een deel bepaald door de moeizame relatie met het ouderlijk huis die ook in ander werk van Susannah Stracer een rol speelt. Het titelverhaal beschrijft de laatste dagen uit het leven van een vrouw die met ongeoorloofde middelen zich haar aanrander van het lijf getracht heeft te houden en in 'Het rijdend bacchanaal' probeert een kuis man zich als ambtenaar en geoloog te handhaven temidden van een kolonie wellustelingen.

'Where the Heart is (and where it definitely isn’t)' is the expression of a woman’s life and work and aesthetics by means of light and dark.

There may be something appealing about the traditional concept of the poor artist starving in a gloomy little attic from a Spitzweg painting, but in modern times they are more likely to live, work and struggle in a 4 room apartment, ten storeys high somewhere in the outskirts of the city, which doesn’t necessarily have to be worse or less romantic ...