Omdat ik van mening ben dat oorlog van alle tijden is, maar er nooit zou mogen zijn wil ik een klein steentje bijdragen. Mijn vader schreef in 1944 zijn ervaringen op in een schriftje. Vandaar de titel OORLOGSDAGBOEK.

Ruimte scheppen om te herinneren en te gedenken. Dat geldt voor ziekte, dood en andere gruwelijkheden. Zou dat de functie zijn van hang naar poëzie?