Dolgelukkig zijn wij

Annemarie HaverkampOntroerend en ontnuchterend verslag van een moeder van een ziek kindOm 03.26 uur knipt Bart een lampje aan en draait hij zich op zijn rug.

¿Ik geloof niet dat ik het wil, Anne, al die operaties. Heeft het zin?¿

Ik schrik niet van zijn woorden. Denk al uren precies hetzelfde. Dokter De Gier had gesproken over ons kind als over een huis dat ingrijpend gerenoveerd moest worden. Nieuw dak, andere riolering, moderne verwarmingsketel en hier en daar een steunb...

'Het nu is het enige wat ik heb.' Ismaël Lotz (43)

'Ik nam me voor elke dag een lievelingsdag te laten zijn.' Geneviève Verberk (58)

'Als ik niet ziek was geworden had ik nooit met deze passie geleefd.' Jip Schreibers (25)

Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde. Gesprekken die aa...

Corona teistert de wereld, maar Job heeft de tijd van zijn leven. Hij mag veel thuisblijven, krijgt extra aandacht van zijn ouders en geniet van de rust. Job is niet als andere kinderen. Hij kwam ter wereld met een zeldzame chromosoomafwijking. Dat hij een kwetsbare gezondheid heeft, weet hij zelf niet. Elke ochtend wordt hij vrolijk wakker en relativeert hij de zorgen van zijn vader en moeder.

Achttien jaar lang schreef Annemarie Haverkamp columns in dagblad de Gelderlander over het leven met...

Uitgeroepen tot NPO Radio 1 Non-fictie Boek van het jaar!

Achttien jaar lang beschreef Annemarie Haverkamp de wereld door de ogen van haar zoon Job. Ze begon al met een columnserie in de Gelderlander toen haar zwangerschap samenviel met de eerste van Máxima. Tot haar ontsteltenis bleek bij de geboorte dat Job een zeldzame chromosoomafwijking had. Hij ging niet staan en niet lopen. Zijn gezondheid was broos, maar lachen kon hij als de beste.

Annemarie documenteerde zijn hele leven, Job werd een...