In de zomer van 2021 stond CNN-verslaggever Clarissa Ward voor de camera terwijl ze als eerste journalist de talibanstrijders in Kabul aan een kritisch vragenvuur onderwierp. Ward is een wereldwijd geroemde verslaggever van conflicten in een tijd waarin er geen vast front meer is. Eerder maakte ze reportages vanuit Syrië, Egypte, Irak, Libanon, China en Rusland. Ze

heeft de toename van geweld in de wereld zien groeien en gedocumenteerd. Op moedige en empathische wijze lukt het Ward om de moe...

Op zondag 13 oktober 2019 verliet ik de boerderij waar ik jarenlang vastzat en stapte een café in Ruinerwold binnen. Op dat moment maakte ik me definitief los uit de geloofswereld van mijn vader, die mij vijfentwintig jaar lang in zijn macht had.

In 'Wij waren, ik ben. Weg uit Ruinerwold' beschrijf ik mijn leven. Mijn vaders geloof en overtuigingen waren mijn realiteit: naar school ging ik niet, ik bestond niet eens voor de buitenwereld, en ik had geen vrienden. Er waren alleen de geesten d...

Met de Black Lives Matter-zomer van 2020 leek de tijd voor verandering in Nederland rijp. Maar de belofte van revolutie verstilde algauw. Hoe komt dat? Waarom lijken goede bedoelingen vaak te verzanden en activistische stemmen te verstillen? Wat is er nodig voor een ware omwenteling? Ondanks de emancipatiebewegingen van de afgelopen jaren lijkt de ongelijkheid in de samenleving alleen maar toe te nemen.

Quinsy Gario onderzoekt in Bespiegelingen in zwarte letters de politieke en activistische ...

‘Een identiteit ben je niet, je kunt het hooguit abusievelijk denken.’

Wanneer op 11 september 2001 twee gekaapte vliegtuigen in het World Trade Center in New York boren, heeft dat ook grote gevolgen voor de Europese samenleving. Thema’s die voorheen tot de marge van het publieke debat behoorden, zoals identiteit en fundamentalisme, komen op de voorgrond te staan. Tolerantie en verdraagzaamheid maken plaats voor polarisatie en toenemende vreemdelingenhaat.

Als tiener groeit Lotfi El Ham...

De mens, hoe overtuigd ook van zijn objectiviteit, aanschouwt de wereld altijd door de eigen, gekleurde bril, en heeft van nature een diepgewortelde neiging tot categorisering. Bewust of onbewust, de hele dag door plaatsen we de mensen die we tegenkomen in hokjes. Ook Dilara Bilgiç is mens en betrapt zichzelf zo nu en dan op hokjesdenken. Tegelijkertijd wordt ze zelf geconfronteerd met allerlei labels en ondervindt aan den lijve hoe willekeurig het allemaal is: waar de één haar bestempelt ...