Het was najaar. Onder aan het veld bij ons in de gewanden waren ze aardappelen aan het rooien. Ik ging kijken. Ik moet een jaar of zeven acht zijn geweest. De aardappeloogstmachine spoot stofwolken löss de lucht in en kwam steeds dichterbij. Ik kon de löss ruiken. De siltige ziltige lucht van zeer fijne bodemdeeltjes. Uiteindelijk kwam ik ook in zo’n stofwolk terecht. Ik kon geen hand voor ogen zien. Ik beademde de löss. Ik ademde de löss. Dit was het Limburgse land en ik was een Limbur...

De Selfkant en de Voerstreek spreken tot de verbeelding van menige Limburger. Geschetst wordt hier hoe moeilijk het is om vandaag de dag voor de dialecten, die hier als vanouds gesproken worden, om te overleven. Dat geldt voor de Platdietse streek (Frans Limburg), als in de Selfkant (Duits Limburg) en ook voor Nederlands Limburg. Verstaan worden de dialecten door de jongeren (onder de 30 jaar) nog wel, maar spreken doen ze het niet meer. Dit verschijnsel kenmerkt het gehele gebied.

In dit boe...

De term angstpsychose, door Wernicke in 1895 geïntroduceerd, wordt door oudere clinici incidenteel nog gebezigd, maar is voor het overige inmiddels uit het psychiatrische taalgebruik verdwenen. Omdat de relatie tussen angst en psychose vanuit antropologische optiek zo belangwekkend is en omdat de discussies over de angstpsychose in feite nog steeds actueel zijn staan we erbij stil.

Wernicke doelt op een vorm van psychotisch beleven waarbij het realiteitsverlies, de hallucinaties en de wanen ...

Ze zaten vredig op een deken in het parkje voor het woonhuis van Elian. Elian gaf Dolf een kusje op de wang. Alles leek vredig, alles leek in orde. Het parkje had de naam Sparrenwoud, naar de enkele pijnbomen die aan de rand stonden. Voorbij de duivelende fontein, de vijver met eendjes, waterhoentjes, riet en waterlelies. Aan de rand van de vijver een roerloze blauwe reiger. Verder dan de donkerblauwe kiosk, de grote keien en het verwaarloosde rosarium, bestaande uit witte en roze rozen. Daar...

‘You can check out anytime, but you can never leave.’

Don Henley

En dan de (doem)diagnose, paranoide schizofrenie uiteraard. In werkelijk was het een angstpsychose, maar dat wisten ze toen nog niet. Schizofreen was ik al helemaal niet. Ik wil er niet aan denken, ik ben er klaar mee. Ik ben het ontgroeid en heb het overwonnen. In de literatuur wordt gezegd: heeft hij het werkelijk overwonnen of heeft hij de symptomen onder controle?

Het doemscenario paranoïde schizofrenie, staat gelijk aa...

Hebben we echter te maken met een groep binnen een samenleving dan kunnen we beter spreken van ‘transversaliteit’ of cultuuroverdracht, de sociologische variant van het psychoanalytische begrip overdracht (projectie) = een breed gedragen conceptie of verbeelding van feiten die in het verleden plaatsgevonden moeten hebben en die voortdurend of het heden worden geprojecteerd. Deze transversaliteit heeft als (verborgen) doel om de overstap van een bepaald stadia waarin men is komen vast te z...

Spaubeek gaat mee in de vaart der volkeren. Het wordt bijna een agglomeratie van Geleen. Niet alleen via de bebouwing maar ook de mensen uit Geleen die zich veelal doen vestigen. De Oud-Spaubekenaren verdwijnen langzaam uit het tijdsbeeld. De ziel is uit het dorp verdwenen. Het cultuurlandschap is bedorven door de Herinrichting Centraal plateau. Vele landschapselementen zijn verdwenen of staan onder druk. Er zijn louter nog grote kavels die door een sporadische boer worden onderhouden of bewe...

Reinoud en Elianne leerden elkaar kennen op een symposium in het academiegebouw van de Universiteit Utrecht. Dit Academiegebouw (Domplein 29) was een geschenk van burgers, stad en provincie bij het 250-jarig bestaan van de Universiteit in 1886. Het is opgetrokken in de zogenaamde neorenaissancestijl. In de reliëfs vindt men het embleem van de universiteit met de tekst ‘Sol iustitae illustra nos’ (Zon der Gerechtigheid verlicht ons).

Beiden hadden een verhaal te vertellen. Ze besloten tot...

De voettocht naar Avalon is vooral een voettocht naar vroeger. Een voettocht naar de kindertijd toen de grens tussen deze en gene zijde nog vaag en ongedefinieerd was. Zoiets als met Samhain. Men kon toen makkelijk oversteken naar de andere kant, daar verblijven, en weer terugkeren. Het is en blijft een zoeken naar wat verloren is gegaan in deze moderne maatschappij. Die hectisch en vol van stress is. Een verhaal van het Avondland, van Avalon. Waar alles nog goed was en je in kon wegvluchten....

Een cultuurhistorische studie van de voormalige gemeente Spaubeek.

De schrijver (1966-*) heeft fysische geografie gestudeerd aan de Universiteit Utrecht. Hier heeft hij gewerkt als toegevoegd onderzoeker. Hij heeft zich gespecialiseerd in historische-geografie ook wel cultuurhistorie genoemd en gaat in dit boek terug naar zijn geboortedorp Spaubeek.

De schrijver werkt als cultuurhistoricus op het Gouvernement voor de provincie Limburg.