De taal van mensen met dementie is een taal zonder omwegen. Een taal die ruimte laat voor wat niet te

verwoorden is. Vol zeggingskracht en altijd betekenisvol, al is er in eerste instantie misschien geen touw aan vast te knopen. Een eigen taal: het Dementees.

Poëzie

Dementees lijkt in veel opzichten op poëzie. Het onttrekt zich aan gesloten interpretaties, nodigt uit tot meebewegen en doet een sterk beroep op onze verbeeldingskracht. Waarom mensen met dementie dan niet serieus nemen als dic...

Er is daar in de ontmoetingen met de bewoners iets extra’s te zien. Midden in de trieste werkelijkheid van het bestaan, kan zomaar iets veranderen. In een oog dat oplicht, in een simpel gebaar, in een woord dat ontroert, raakt de hemel de aarde. Dat is nauwelijks waarneembaar en gemakkelijk af te doen als inbeelding - en juist dát moet je zien!

Maarten den Dulk, emeritus hoogleraar Praktische Theologie

Het verpleeghuis: plek van verlies op alle terreinen. Maar er gebeurt ook iets anders. ...

Zonder taal - in al zijn uitingsvormen - geen verbinding. Taal kan altijd verbinding blijven geven. Ook als deze taal onbekende en ongekende gedaantes aanneemt. Mensen met dementie ontwikkelen een eigen taal, een taal die wordt geboren waar je bij zit. Op het eerste gehoor lijken het vaak losse flodders, brabbeltaal, nauwelijks serieus te nemen. Maar de som is meer dan de delen. Dementees is een taal zo verrassend, ontroerend, pittig, boeiend, raak, grappig, raadselachtig en wijs, dat het zon...